pro aliquo

gĕro, gessi, gestum ( Part. gen. plur. sync. gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13; imper. ger, like dic, duc, fac, fer, Cat. 27, 2), 3, v. a. [root gas-, to come, go; Zend, jah, jahaiti, come; gero (for geso), in caus. sense, to cause to come; cf. Gr. bastazô, from bastos = gestus], to bear about with one, to bear, carry, to wear, have (in the lit. signif. mostly poet., not in Cic., Cæs., Sall., or Quint.; but instead of it ferre, portare, vehere, sustinere, etc.; but in the trop. signif. freq. and class.).

Lit.

In gen.:

(vestem ferinam) qui gessit primus,

Lucr. 5, 1420; so,

vestem,

Ov. M. 11, 276 (with induere vestes), Nep. Dat. 3; cf.:

coronam Olympiacam capite,

Suet. Ner. 25:

ornamenta,

id. Caes. 84:

angues immixtos crinibus,

Ov. M. 4, 792:

clipeum (laeva),

id. ib. 4, 782; cf.:

galeam venatoriam in capite, clavam dextra manu, copulam sinistra,

Nep. Dat. 3:

ramum, jaculum,

Ov. M. 12, 442:

spicea serta,

id. ib. 2, 28:

vincla,

id. ib. 4, 681:

venabula corpore fixa,

id. ib. 9, 206; cf.:

tela (in pectore fixus),

id. ib. 6, 228:

Vulcanum (i. e. ignem) in cornu conclusum,

Plaut. Am. 1, 1, 185:

spolia ducis hostium caesi suspensa fabricato ad id apte ferculo gerens,

Liv. 1, 10, 5; cf.:

Horatius trigemina spolia prae se gerens,

id. 1, 26, 2:

onera,

Varr. L. L. 6, § 77 Müll.: uterum or partum gerere, to be pregnant, be with young; so, gerere partum, Plin. 8, 47, 72, § 187:

uterum,

id. 8, 40, 62, § 151:

centum fronte oculos centum cervice gerebat Argus,

Ov. Am. 3, 4, 19:

lumen unum media fronte,

id. M. 13, 773:

cornua fronte,

id. ib. 15, 596:

virginis os habitumque gerens et virginis arma,

Verg. A. 1, 315:

virginis ora,

Ov. M. 5, 553; cf.:

quae modo bracchia gessit, Crura gerit,

id. ib. 5, 455 sq.:

Coae cornua matres Gesserunt tum,

i. e. were turned into cows, id. ib. 7, 364:

principio (morbi) caput incensum fervore gerebant,

Lucr. 6, 1145:

qui umbrata gerunt civili tempora quercu,

Verg. A. 6, 772:

tempora tecta pelle lupi,

Ov. M. 12, 380:

(Hector) squalentem barbam et concretos sanguine crines Vulneraque illa gerens, quae, etc.,

Verg. A. 2, 278:

capella gerat distentius uber,

Hor. S. 1, 1, 110.—

Of inanimate things:

semina rerum permixta gerit tellus discretaque tradit,

Lucr. 6, 790; cf.:

(terram) multosque lacus multasque lacunas In gremio gerere et rupes deruptaque saxa,

id. ib. 6, 539; Enn. ap. Non. 66, 26 (Sat. 23, p. 157 Vahl.); and:

quos Oceano propior gerit India lucos,

Verg. G. 2, 122:

speciem ac formam similem gerit ejus imago,

Lucr. 4, 52.—

In partic. (very rare).

With respect to the term. ad quem, to bear, carry, bring to a place:

(feminae puerique) saxa in muros munientibus gerunt,

Liv. 28, 19, 13:

neque eam voraginem conjectu terrae, cum pro se quisque gereret, expleri potuisse,

id. 7, 6, 2; cf. id. 37, 5, 1. — Absol.:

si non habebis unde irriges, gerito inditoque leniter,

Cato, R. R. 151, 4; Liv. 7, 6, 2 Drak.—Prov.:

non pluris refert, quam si imbrem in cribrum geras,

Plaut. Ps. 1, 1, 100.—

With the accessory idea of production, to bear, bring forth, produce:

quae (terra) quod gerit fruges, Ceres (appellata est),

Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; cf. Tib. 2, 4, 56:

violam nullo terra serente gerit,

Ov. Tr. 3, 12, 6:

arbores (Oete),

id. M. 9, 230:

malos (platani),

Verg. G. 2, 70: frondes (silva), Ov. M. 11, 615:

terra viros urbesque gerit silvasque ferasque Fluminaque et Nymphas et cetera numina ruris,

Ov. M. 2, 16.

Trop.

In gen., to bear, have, entertain, cherish: vos etenim juvenes animum geritis muliebrem, illa virago viri, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61; cf.:

fortem animum gerere,

Sall. J. 107, 1:

parem animum,

id. ib. 54, 1 Kritz.:

animum invictum advorsum divitias,

id. ib. 43, 5:

animum super fortunam,

id. ib. 64, 2:

mixtum gaudio ac metu animum,

Liv. 32, 11, 5; cf. also Verg. A. 9, 311; and v. infra B. 3.: aeque inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Gell. 19, 8, 6 (Trag. v. 8 Vahl.):

personam,

to support a character, play a part, Cic. Off. 1, 32, 115; cf.:

est igitur proprium munus magistratus, intelligere, se gerere personam civitatis debereque ejus dignitatem et decus sustinere,

id. ib. 1, 34, 132; Aug. Doctr. Christ. 4, 29 init.;

id. Civ. Dei, 1, 21 al.: mores, quos ante gerebant, Nunc quoque habent,

Ov. M. 7, 655:

et nos aliquod nomenque decusque Gessimus,

Verg. A. 2, 89:

seu tu querelas sive geris jocos Seu rixam et insanos amores Seu facilem, pia testa (i. e. amphora), somnum,

Hor. C. 3, 21, 2:

in dextris vestris jam libertatem, opem... geritis,

Curt. 4, 14 fin.:

plumbeas iras,

Plaut. Poen. 3, 6, 18:

iras,

Ter. Hec. 3, 1, 30: M. Catonem illum Sapientem cum multis graves inimicitias gessisse accepimus propter Hispanorum injurias, Cic. Div. ap. Caecil. 20, 66:

veteres inimicitias cum Caesare,

Caes. B. C. 1, 3, 4:

muliebres inimicitias cum aliqua,

Cic. Cael. 14, 32:

inimicitias hominum more,

id. Deiot. 11, 30: simultatem cum aliquo pro re publica, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3; cf. Suet. Vesp. 6; and Verg. A. 12, 48:

de amicitia gerenda praeclarissime scripti libri,

Cic. Fam. 3, 8, 5:

amicitiam,

Nep. Dat. 10 fin.:

praecipuum in Romanos gerebant odium,

Liv. 28, 22, 2:

cum fortuna mutabilem gerentes fidem,

id. 8, 24, 6:

utrique imperii cupiditatem insatiabilem gerebant,

Just. 17, 1 fin. —Absol.:

ad ea rex, aliter atque animo gerebat, placide respondit,

Sall. J. 72, 1.—

In partic.

Gerere se aliquo modo, to bear, deport, behave, or conduct one's self, to act in any manner:

in maximis rebus quonam modo gererem me adversus Caesarem, usus tuo consilio sum,

Cic. Fam. 11, 27, 5; cf. id. Off. 1, 28, 98:

ut, quanto superiores sumus, tanto nos geramus summissius,

id. ib. 1, 26, 90; so,

se liberius (servi),

id. Rep. 1, 43:

se inconsultius,

Liv. 41, 10, 5:

se valde honeste,

Cic. Att. 6, 1, 13:

se perdite,

id. ib. 9, 2, A, 2:

se turpissime (illa pars animi),

id. Tusc. 2, 21, 48:

se turpiter in legatione,

Plin. Ep. 2, 12, 4:

sic in provincia nos gerimus, quod ad abstinentiam attinet, ut, etc.,

Cic. Att. 5, 17, 2:

sic me in hoc magistratu geram, ut, etc.,

id. Agr. 1, 8, 26; cf.:

nunc ita nos gerimus, ut, etc.,

id. ib. 2, 22, 3:

uti sese victus gereret, exploratum misit,

Sall. J. 54, 2:

se medium gerere,

to remain neutral, Liv. 2, 27, 3.—

In a like sense also post-class.: gerere aliquem, to behave or conduct one's self as any one (like agere aliquem):

nec heredem regni sed regem gerebat,

Just. 32, 3, 1; Plin. Pan. 44, 2:

tu civem patremque geras,

Claud. IV. Cons. Hon. 293:

aedilem,

App. M. 1, p. 113:

captivum,

Sen. Troad. 714.—

Gerere se et aliquem, to treat one's self and another in any manner:

interim Romae gaudium ingens ortum cognitis Metelli rebus, ut seque et exercitum more majorum gereret,

Sall. J. 55, 1:

meque vosque in omnibus rebus juxta geram,

id. ib. 85, 47.—

Pro aliquo se gerere, to assume to be:

querentes, quosdam non sui generis pro colonis se gerere,

Liv. 32, 2, 6:

eum, qui sit census, ita se jam tum gessisse pro cive,

Cic. Arch. 5, 11 dub.—

Gerere prae se aliquid (for the usual prae se ferre), to show, exhibit, manifest:

affectionis ratio perspicuam solet prae se gerere conjecturam, ut amor, iracundia, molestia, etc.,

Cic. Inv. 2, 9, 30; cf.:

prae se quandam gerere utilitatem,

id. ib. 2, 52, 157: animum altum et erectum prae se gerebat, Auct. B. Afr. 10 fin.; Aug. de Lib. Arbit. 3, 21, 61 al.;

so gerere alone: ita tum mos erat, in adversis voltum secundae fortunae gerere, moderari animo in secundis,

to assume, Liv. 42, 63, 11.—

With the accessory idea of activity or exertion, to sustain the charge of any undertaking or business, to administer, manage, regulate, rule, govern, conduct, carry on, wage, transact, accomplish, perform (cf.: facio, ago).—In pass. also in gen., to happen, take place, be done (hence, res gesta, a deed, and res gestae, events, occurrences, acts, exploits; v. the foll.): tertium gradum agendi esse dicunt, ubi quid faciant;

in eo propter similitudinem agendi et faciundi et gerundi quidam error his, qui putant esse unum. Potest enim aliquid facere et non agere, ut poëta facit fabulam et non agit: contra actor agit et non facit.... Contra imperator quod dicitur res gerere, in eo neque facit neque agit, sed gerit, id est sustinet, translatum ab his qui onera gerunt, quod hi sustinent,

Varr. L. L. 6, § 77 Müll.:

omnia nostra, quoad eris Romae, ita gerito, regito, gubernato, ut nihil a me exspectes,

Cic. Att. 16, 2, 2:

gerere et administrare rem publicam,

id. Fin. 3, 20, 68; cf. id. Rep. 2, 1 and 12:

rem publicam,

id. ib. 1, 7; 1, 8; id. Fam. 2, 7, 3 et saep.:

magistratum,

id. Sest. 37, 79; cf.

potestatem,

id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

consulatum,

id. Agr. 1, 8, 25; id. Sest. 16, 37:

duumviratum,

id. ib. 8, 19:

tutelam alicujus,

Dig. 23, 2, 68; 27, 1, 22 al.: multi suam rem bene gessere et publicam patria procul, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.); so,

rem, of private affairs,

Plaut. Pers. 4, 3, 34; Cic. de Sen. 7, 22 al.:

aliquid per aes et libram gerere,

to transact by coin and balance, Gai. Inst. 3, 173; cf. Weissenb. ad Liv. 6, 14.—Of war: etsi res bene gesta est, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168 (Ann. v. 512 Vahl.): vi geritur res, id. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 272 ib.); cf.:

gladiis geri res coepta est,

Liv. 28, 2, 6:

ubi res ferro geratur,

id. 10, 39, 12: qui rem cum Achivis gesserunt statim, Enn. ap. Non. 393, 14 (Trag. v. 39 Vahl.); cf. Plaut. Am. 1, 1, 84:

Alexander... passurus gestis aequanda pericula rebus,

exploits, Juv. 14, 314:

miranda quidem, sed nuper gesta referemus,

id. 15, 28.—Of public affairs, affairs of government:

magnae res temporibus illis a fortissimis viris summo imperio praeditis, dictatoribus atque consulibus, belli domique gerebantur,

Cic. Rep. 2, 32 fin.; 2, 24:

a rebus gerendis senectus abstrahit,

id. de Sen. 6, 15; cf. § 17: quid quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum ( public business), opifices denique, delectantur historia? maximeque eos videre possumus res gestas ( public events or occurrences) audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt, confecti senectute, id. Fin. 5, 19, 52:

sin per se populus interfecit aut ejecit tyrannum, est moderatior, quoad sentit et sapit et sua re gesta laetatur,

their deed, id. Rep. 1, 42:

ut pleraque senatus auctoritate gererentur,

id. ib. 2, 32; cf. id. ib. 1, 27:

haec dum Romae geruntur,

id. Quint. 6, 28:

ut iis, qui audiunt, tum geri illa fierique videantur,

id. de Or. 2, 59, 241:

susceptum negotium,

id. Fam. 13, 5, 1; cf.:

si ipse negotium meum gererem, nihil gererem, nisi consilio tuo,

id. Att. 13, 3, 1:

negotium bene, male, etc.,

id. Rosc. Com. 11, 32; id. Cat. 2, 10, 21; Caes. B. G. 3, 18, 5 et saep.; cf.:

quid negotii geritur?

Cic. Quint. 13, 42: annos multos bellum gerentes summum summā industriā, Enn. ap. Non. 402, 3 (Trag. v. 104 Vahl.); cf.:

bello illo maximo, quod Athenienses et Lacedaemonii summa inter se contentione gesserunt,

Cic. Rep. 1, 16; so,

bella,

id. ib. 5, 2: pacem an bellum gerens, v. Andrews and Stoddard's Gram. § 323, 1 (2); Sall. J. 46 fin.:

bella multa felicissime,

Cic. Rep. 2, 9:

bellum cum aliquo,

id. Sest. 2, 4; id. Div. 1, 46, 103; Caes. B. G. 1, 1, 4 et saep.:

bello gesto,

Liv. 5, 43, 1: mea mater de ea re gessit morem morigerae mihi, performed my will, i. e. complied with my wishes, gratified, humored me, Plaut. Cist. 1, 1, 87; cf.:

geram tibi morem et ea quae vis, ut potero, explicabo,

Cic. Tusc. 1, 9, 17: morem alicui (in aliqua re), Enn. ap. Non. 342, 24 (Trag. v. 241 Vahl.):

sine me in hac re gerere mihi morem,

Ter. Heaut. 5, 1, 74; Plaut. Capt. 2, 3, 44; id. Men. 5, 2, 37; id. Mil. 2, 1, 58; Cic. Rep. 3, 5; id. N. D. 2, 1, 3; Ov. Am. 2, 2, 13 et saep.; also without dat., Plaut. Most. 3, 2, 36; Ter. Ad. 3, 3, 77.— Pass.:

ut utrique a me mos gestus esse videatur,

Cic. Att. 2, 16, 3; Plaut. Most. 1, 3, 69; Ter. Eun. 1, 2, 108; id. Ad. 2, 2, 6; Nep. Them. 7, 3 al.—With a play upon this meaning and that in II. A.: magna, inquit, [p. 813] bella gessi:

magnis imperiis et provinciis praefui. Gere igitur animum laude dignum,

Cic. Par. 5, 2, 37.— Absol.:

cum superiores alii fuissent in disputationibus perpoliti, quorum res gestae nullae invenirentur, alii in gerendo probabiles, in disserendo rudes,

Cic. Rep. 1, 8; cf.

the passage,

id. Fin. 5, 19, 52 supra:

Armeniam deinde ingressus prima parte introitus prospere gessit,

Vell. 2, 102, 2 (where others unnecessarily insert rem), Liv. 25, 22, 1; cf.

also: sive caesi ab Romanis forent Bastarnae... sive prospere gessissent,

id. 40, 58 fin.:

cum Persis et Philippus qui cogitavit, et Alexander, qui gessit, hanc bellandi causam inferebat, etc.,

Cic. Rep. 3, 9.—

Of time, to pass, spend (mostly post-Aug.; not in Cic.): ut (Tullia) cum aliquo adolescente primario conjuncta aetatem gereret, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; cf.:

pubertatis ac primae adolescentiae tempus,

Suet. Dom. 1:

vitam,

Petr. 63; Val. Fl. 6, 695:

annum gerens aetatis sexagesimum et nonum,

Suet. Vesp. 24.—Hence, gĕrens, entis, P. a. (acc. to II. B. 3.), managing, conducting, etc.; with gen.:

rei male gerentes,

Plaut. Truc. 1, 2, 43:

sui negotii bene gerens,

Cic. Quint. 19, 62.

gĕro, ōnis, m. [1. gero], a carrier; connected per hyphen with foras:

ite, ite hac, simul eri damnigeruli, foras gerones, Bonorum hamaxagogae,

that carry off, ravishers, Plaut. Truc. 2, 7, 1.

pĕto, īvi and ĭi, ītum, 3 ( perf. petīt, Verg. A. 9, 9;

Ov F. 1, 109: petisti,

Cic. Cat. 1, 5, 11; Verg. A. 4, 100; 12, 359:

petistis,

Auct. Her. 4, 15, 22:

petissem,

Cic. Verr. 1, 55, 145; Ov. M. 5, 26; Liv. 30, 25, 2:

petisse,

Cic. Quint. 11, 37; id. Verr. 2, 4, 63, § 140; Ov. [p. 1365] M. 9, 623; cf. Neue, Formenl. 2, 516 sq.), v. a. [Sanscr. root pat-, to fall upon, fly, find; Gr. pet- in piptô (pi-petô), to fall; cf. Lat. impetus and in petomai, to fly; cf. Lat. penna, acci-pit-er, etc.; the root of piptô, and therefore orig. to fall, fall upon; hence, to endeavor to reach or attain any thing].

To fall upon any thing.

Lit.

In a hostile sense, to rush at, attack, assault, assail; to let fly at, aim a blow at, thrust at, etc. (class.; cf.:

invado, aggredior): gladiatores et vitando caute, et petendo vehementer,

Cic. Or. 68, 228:

cujus latus mucro ille petebat,

id. Lig. 3, 9:

non latus aut ventrem, sed caput et collum petere,

to thrust at, id. Mur. 26, 52:

aliquem spiculo infeste,

Liv. 2, 20:

aliquem mālo,

to throw an apple at any one, Verg. E. 3, 64:

alicui ungue genas,

Ov. A. A. 2, 452:

aliquem saxis, id. de Nuce, 2: aprum jaculis,

Suet. Tib. 72:

aëra disco,

Hor. S. 2, 2, 13:

bello Penatìs,

Verg. A. 3, 603:

armis patriam,

Vell. 2, 68, 3.—

Without the notion of hostility: petere collum alicujus amplexu, to fall upon one's neck, to embrace one, M. Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—Esp. freq., to seek, to direct one's course to, to go or repair to, to make for, travel to a place:

grues loca calidiora petentes,

Cic. N. D. 2, 49, 125:

Cyzicum,

id. Fam. 14, 4, 3:

Dyrrhachium,

id. Planc. 41, 97:

naves,

to seek, take refuge in their ships, Nep. Milt. 5, 5:

caelum pennis,

to fly, Ov. F. 3, 457:

Graiis Phasi petite viris,

visited by the Greeks, id. P. 4, 10, 52:

Metellus Postumium ad bellum gerendum Africam petentem,... urbem egredi passus non est,

attempting to go, starting, Val. Max. 1, 1, 2.— Transf., of things, to proceed or go towards:

campum petit amnis,

Verg. G. 3, 522:

mons petit astra,

towers toward the stars, Ov. M. 1, 316: aliquem, to seek, go to a person:

reginam,

Verg. A. 1, 717:

ut te supplex peterem, et tua limina adirem,

id. ib. 6, 115: aliquid in locum or ad aliquem, to go to a place or person for something, to go in quest of, go to fetch:

visum est tanti in extremam Italiam petere Brundisium ostreas,

to go to Brundisium for oysters, Plin. 9, 54, 79, § 169:

myrrham ad Troglodytas,

id. 12, 15, 33, § 66:

harena ad Aethiopas usque petitur,

id. 36, 6, 9, § 51:

collis, in quem vimina petebantur,

id. 16, 10, 15, § 37:

quaeque trans maria petimus,

fetch, id. 19, 4, 19, §§ 58, 52.—

Trop.

To attack, assail one with any thing (class.):

aiiquem epistulā,

Cic. Att. 2, 2, 2:

aliquem fraude et insidiis,

Liv. 40, 55:

aliquem falsis criminibus,

Tac. A. 4, 31.—

To demand, seek, require (cf. posco).

In gen.:

ita petit asparagus,

Varr. R. R. 1, 23:

ex iis tantum, quantum res petet, hauriemus,

Cic. de Or. 3, 31, 123:

aliquem in vincula,

Quint. 7, 1, 55:

aliquem ad supplicium,

id. 7, 6, 6: poenas ab aliquo, to seek satisfaction from or revenge one's self on any one. ut poenas ab optimo quoque peteret sui doloris, Cic. Att. 1, 16, 7:

ut merito ab eā poenas liberi sui petere debuerint,

Quint. 3, 11, 12.—

In partic.

To demand or claim at law, to bring an action to recover, to sue for any thing (syn.:

postulo): causam dicere Prius unde petitur... Quam ille qui petit,

Ter. Eun. prol. 11:

qui per se litem contestatur, sibi soli petit,

Cic. Rosc Com. 18, 53: aliquando cum servis Habiti furti egit;

nuper ab ipso Habito petere coepit,

id. Clu. 59, 163:

qui non calumniā litium alienos fundos, sed castris, exercitu, signis inferendis petebat,

id. Mil. 27, 74.—

To beg, beseech, ask, request, desire, entreat (syn.: rogo, flagito, obsecro); constr with ab and abl. of pers. (cf. infra); ante- and postclass., with acc. of pers.:

vos volo, vos peto atque obsecro,

Plaut. Curc. 1, 2, 60; freq. with ut:

a te etiam atque etiam peto atque contendo, ut, etc.,

Cic. Fam. 13, 1, 5:

peto quaesoque, ut, etc.,

id. ib. 5, 4, 2:

peto igitur a te, vel, si pateris, oro, ut,

id. ib. 9, 13, 3:

petere in beneficii loco et gratiae, ut,

id. Verr 2, 3, 82, § 189:

petere precibus per litteras ab aliquo, ut,

id. Sull. 19, 55:

pacem ab aliquo,

Caes. B. G. 2, 13:

opem ab aliquo,

Cic. Tusc. 5, 2, 5:

vitam nocenti,

Tac. A. 2, 31:

petito, ut intrare urbem liceret,

Just. 43, 5, 6.—Also, with id or illud, and ut, etc.: illud autem te peto, ut, etc., Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2.—With obj.-clause (mostly poet.):

arma umeris arcumque animosa petebat Ferre,

Stat. Achill. 1, 352; cf.: cum peteret (solum) donari quasi proprio suo deo, Suet. Aug. 5: petit aes sibi dari eis artous, Gell. 9, 2, 1.—De aliquo (for ab aliquo), to beg or request of one (post-class.):

si de me petisses, ut, etc.,

Dig. 13, 6, 5.—Ab aliquo aliquid alicui, to beg a thing of one person for another (class.):

M. Curtio tribunatum a Caesare petivi,

Cic. Q. Fr. 2, 15, 3: ab aliquo pro aliquo petere, to intercede for:

in eorum studiis, qui a te pro Ligario petunt,

Cic. Lig. 10, 31.—With ex and abl. pers. (v. infra d.):

eum petit litteris, ut ad Britanniam proficisceretur,

Capitol. Pertin. 3, 5; Eutr. 2, 24.—Hence, pĕtītum, i, n., a prayer, desire, request, entreaty, Cat. 68, 39.—

Polit. t. t., to apply or solicit for an office, to be a candidate for office (different from ambire, to go about among the people to collect their votes, to canvass, which took place after the petitio):

nemo est ex iis, qui nunc petunt, qui, etc.,

Cic. Att. 1, 1, 2:

consulatum,

id. Phil. 2, 30, 76:

praeturam,

id. Verr. 1, 8, 23; Liv. 1, 35.—

To solicit a person, to seek to possess, to woo:

libidine sic accensa (Sempronia) ut viros saepius peteret quam peteretur,

Sall. C. 25, 3:

cum te tam multi peterent, tu me una petisti,

Prop. 3, 13, 27:

formosam quisque petit,

id. 3, 32, 4:

multi illam petiere,

Ov. M. 1, 478; cf.: quae tuus Vir petet, cave, ne neges;

Ne petitum aliunde eat,

Cat. 61, 151.—

To endeavor to obtain or pursue, to seek, strive after any thing, Plaut. Ep. 1, 2, 40:

fugā salutem petere,

Nep. Hann. 11, 4:

praedam pedibus,

Ov. M. 1, 534:

gloriam,

Sall. C. 54, 5:

eloquentiae principatum,

Cic. Or. 17, 56:

sanguinis profusio vel fortuita vel petita,

intentional, designed, produced by artificial means, Cels. 2, 8.—With inf.:

bene vivere,

Hor. Ep. 1, 11, 29:

victricemque petunt dextrae conjungere dextram,

Ov. M. 8, 421; 14, 571:

conubiis natam sociare Latinis,

Verg. A. 7, 96:

aliquem transfigere ferro,

Mart. 5, 51, 3.—With ex and abl., over, in the case of:

ex hostibus victoriam petere,

Liv. 8, 33, 13:

supplicium ex se, non victoriam peti,

id. 28, 19, 11:

imperium ex victis hostibus populum Romanum petere,

id. 30, 16, 7.—

To fetch any thing:

qui argentum petit,

Plaut. Ep. 1, 1, 53:

cibum e flammā,

Ter. Eun, 3, 2, 38:

altius initium rei demonstrandae,

Cic. Caecin. 4, 10:

aliquid a Graecis,

id. Ac. 1, 2, 8:

a litteris exiguam doloris oblivionem,

to obtain, id. Fam. 5, 15, 4:

suspirium alte,

to fetch a deep sigh, Plaut. Cist. 1, 1, 57; cf.:

latere petitus imo spiritus,

Hor. Epod. 11, 10; and:

gemitus alto de corde petiti,

Ov. M. 2, 622:

haec ex veteri memoriā petita,

Tac. H. 3, 5, 1.—

To take, betake one's self to any thing:

iter a Vibone Brundisium terrā petere contendi,

Cic. Planc. 40, 96:

diversas vias,

Val. Fl. 1, 91:

alium cursum,

to take another route, Cic. Att. 3, 8, 2:

aliam in partem petebant fugam,

betook themselves to flight, fled, Caes. B. G. 2, 24.—

To refer to, relate to ( poet.):

Trojanos haec monstra petunt,

Verg. A. 9, 128.

sum, fui, esse (2d pers. es, but usu. es in Plaut and Ter; old forms, indic. pres. esum for sum, acc. to Varr. L. L. 9, § 100 Mull.: essis for es, Att. ap. Non. 200, 30, or Trag. Rel. p. 283 Rib.: simus for sumus, used by Augustus, acc. to Suet. Aug. 87; fut. escit for erit, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25:

esit, XII. Tab. ap. Fest. s. v. nec, p. 162 Mull.: escunt for erunt,

Cic. Leg. 2, 24, 60, 3, 3, 9; Lucr. 1, 619; perf. fuvimus for fuimus, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168:

FVVEIT, C. I. L. 1, 1051: fuit,

Plaut. Capt. 3, 4, 23; id. Mil. 3, 1, 159:

fuerim,

id. ib. 4, 8, 54:

fuerit,

id. As. 4, 1, 37; subj. pres. siem, sies, siet, etc., very freq., esp. in Plaut.; e. g. siem, Am. prol. 57; Ter. And. 3, 4, 7:

sies,

Plaut. Am. 3, 2, 43; Ter. And. 2, 5, 13:

siet,

Plaut. Am. prol. 58; Ter. And. 1, 4, 7; Lucr. 3, 101:

sient,

Plaut. Am. 1, 1, 54; Ter. And. 2, 3, 16; cf. Cic. Or. 47, 157; also,

fuam, fuas, etc., regarded by G. Curtius, de Aorist. Lat. Rel. in Studien zur Gr. u. Lat. Gram. 1, 431 sqq., as an aorist: fuam,

Plaut. Bacch. 1, 2, 48; id. Mil. 2, 6, 112: fuas, Liv. Andron. ap. Non 111, 13; Plaut. Capt. 2, 3, 71; 2, 3, 83; id. Pers. 1, 1, 52; id. Trin. 2, 1, 32: fuat, Pac. ap. Non. 111, 8; Carm. ap. Liv. 25, 12; Plaut. Am. 3, 4, 2; id. Aul. 2, 2, 56; id. Capt. 2, 2, 10 et saep.; Ter. Hec. 4, 3, 4; Lucr. 4, 639; Verg. A. 10, 108:

fuant,

Plaut. Bacch. 4, 9, 110; id. Ep. 5, 1, 13; id. Ps. 4, 3, 12: fuvisset, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4; part. pres. ens, used by Caesar, acc. to Prisc. p. 1140 P.; and by Sergius Flavius, acc. to Quint. 8, 3, 33; fut. inf. fore for futurum esse, very freq., and so always with partt.; cf. Madv. Gram. § 108; whence, subj. imperf. forem fores, etc., for essem; esp. in conditional sentences and in the histt., but very rare in Cic.; v. Neue, Formenl. 2, 597 sqq.), v. n. [root es; Sanscr. as-mi, and the Greek es-mi, whence eimi; perf. fui; root in Sanscr. bhu, to become; bhavas, condition; Gr. phuô, to beget; cf.: fetus, futuo, etc.], to be, as a verb substantive or a copula.

As a verb substantive, to be.

In gen.

Asserting existence, to be, exist, live:

definitionum duo sunt genera prima: unum earum rerum quae sunt: alterum earum quae intelleguntur. Esse ea dico, quae cerni tangive possunt, ut fundum, aedes, parietem, cetera. Non esse rursus ea dico, quae tangi demonstrarive non possunt, cerni tamen animo atque intellegi possunt, ut si usucapionem, si tutelam, etc.... definias,

Cic. Top. 5, 26 sq.:

si abest, nullus est,

Plaut. Bacch. 2, 2, 16:

nunc illut est, quom me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

ita paene nulla sibi fuit Phronesium ( = paene mortuus est),

id. Truc. 1, 2, 95:

omne quod eloquimur sic, ut id aut esse dicamus aut non esse,

Cic. de Or. 2, 38, 157:

non statim, quod esse manifestum est, etiam quid sit apparet,

Quint. 3, 6, 81: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.):

flumen est Arar, quod, etc.,

Caes. B. G. 1, 12:

homo nequissimus omnium qui sunt, qui fuerunt, qui futuri sunt!

Cic. Fam. 11, 21, 1; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

si quos inter societas aut est aut fuit aut futura est,

id. Lael. 22, 83:

nec enim, dum ero, angar ulla re, cum omni vacem culpa: et, si non ero, sensu omnino carebo,

id. Fam. 6, 3, 4:

si modo futuri sumus, erit mihi res opportuna,

id. Att. 11, 4, 1:

si quando erit civitas, erit profecto nobis locus: sin autem non erit, etc.,

id. Fam. 2, 16, 6:

nolite arbitrari, me cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

si erit ulla res publica... sin autem nulla erit,

id. Fam. 2, 16, 5:

fuimus Troes, fuit Ilium,

Verg. A. 2, 325:

sive erimus seu nos fata fuisse volunt,

Tib. 3, 5, 32: per quinquennia decem fuimus, Prud. Cath. praef. 2.—

Of events, to be, happen, occur, befall, take place:

illa (solis defectio) quae fuit regnante Romulo,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

neque enim est periculum, ne, etc.,

id. ib. 1, 23, 37:

amabo, quid tibi est?

Ter. Heaut. 2, 4, 24:

quid se futurum esset,

Liv. 33, 27. —

Of location, to be present, to be at a place.

With adv., or other expressions of place:

cum non liceret quemquam Romae esse, qui, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 41, § 100:

cum Athenis decem ipsos dies fuissem,

id. Fam. 2, 8, 3; id. de Or. 2, 7, 27:

cum Africanus constituisset in hortis esse,

id. Rep. 1, 9, 14:

cum essemus in castris,

id. ib. 1, 15:

nonne mavis sine periculo tuae domi esse quam cum periculo alienae?

id. Fam. 4, 7, 4:

vos istic commodissime sperem esse,

id. ib. 14, 7, 2: te hic tutissime puto fore, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 11, A.—

Of passages in a book or writing, with in and abl., to be, stand, be written, etc.:

deinceps in lege est, ut, etc.,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

quid enim in illis (litteris) fuit praeter querelam temporum,

id. Fam. 2, 16, 1.—

Of personal relations, with ad or apud and acc., or cum and abl. of person:

cum esset (Sulpicius Gallus) casu apud M. Marcellum,

Cic. Rep. 1, 14, 21:

eram cum Stoico Diodoto: qui cum habitavisset apud me mecumque vixisset, etc.,

id. Brut. 90, 309:

erat nemo, quicum essem libentius quam tecum et pauci, quibuscum essem aeque libenter,

id. Fam. 5, 21, 1:

qui me admodum diligunt multumque mecum sunt,

id. ib. 4, 13, 6; cf. with simul:

Smyrnae cum simul essemus complures dies,

id. Rep. 1, 8, 13.—Hence, esp.: esse cum aliquo (aliqua), to be with, i. e. live with, associate with, as husband or wife:

cujus soror est cum P. Quintio,

Cic. Quint. 24, 77:

ea nocte mecum illa hospitis jussu fuit,

Plaut. Merc. 1, 1, 101; Ov. A. A. 3, 664:

cum hac (meretrice) si qui adulescens forte fuerit,

Cic. Cael. 20, 49; Ov. Am. 2, 8, 27: tum ad me fuerunt, qui, etc., Varr. ap. Non. 133, 28:

Curio fuit ad me sane diu,

Cic. Att. 10, 4, 8:

cum ad me bene mane Dionysius fuit,

id. ib. 10, 16, 1; cf.:

esse sub uno tecto atque ad eosdem Penates,

Liv. 28, 18.—

Of relations analogous to place, of dress, condition, position, office, etc., to be, live, be found, etc., with in and abl.:

cum est in sagis civitas,

Cic. Phil. 8, 11, 32:

in laxa toga,

Tib. 2, 3, 78: sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictus;

Sive erit in Cois, Coa decere puta,

Ov. A. A. 2, 297: hominem non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse, Cic. Verr [p. 1798] 2, 4, 6, §

11: in servitute,

id. Clu. 7, 21:

in illa opinione populari,

id. ib. 51, 142:

in magno nomine et gloria,

id. Div. 1, 17, 31:

in spe,

id. Fam. 14, 3, 2:

in tanta moestitia,

id. Phil. 2, 15, 37:

in odio,

id. Att. 2, 22, 1:

in probris, in laudibus,

id. Off. 1, 18, 61:

in officio,

id. ib. 1, 15, 49:

in injustitia,

id. ib. 1, 14, 42:

in vitio,

id. ib. 1, 19, 62; id. Tusc. 3, 9, 19:

ne in mora quom opus sit, sies,

Ter. And. 2, 5, 13:

ne in mora illi sis,

id. ib. 3, 1, 9:

hic in noxia'st,

id. Phorm. 2, 1, 36:

quae (civitas) una in amore atque in deliciis fuit,

Cic. Verr. 2, 4, 1, § 3:

in ingenti periculo,

Liv. 5, 47:

in pace,

id. 31, 29.—So with abl. without in, when qualified by an adj.:

(statua) est et fuit tota Graecia summo propter ingenium honore et nomine,

Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

si quis asperitate ea est et inmanitate naturae,

id. Lael. 23, 87:

ne quo periculo proprio existimares esse,

id. Fam. 4, 15, 2 (B. and K. ex conj.:

in periculo): ego sum spe bona,

id. ib. 12, 28, 3:

res nunc difficili loco mihi videtur esse,

id. ib. 12, 28, 3:

incredibili sum sollicitudine de tua valetudine,

id. ib. 16, 15, 1; esp. in phrase periculo alicujus esse, to be at the risk of any one:

rem illam suo periculo esse,

id. Att. 6, 1, 6:

ut quae in naves inposuissent, ab hostium tempestatisque vi publico periculo essent,

Liv. 23, 49, 2 Weissenb. ad loc.:

dare nummos meo periculo,

Dig. 46, 1, 24:

communi periculo,

ib. 13, 6, 21, § 1 (cf. II. B. 1. b. infra).—

To depend upon, rest with, with in and abl.:

res erat non in opinione dubia,

Cic. Dom. 5, 11:

sed totum est in eo, si, etc.,

id. Att. 2, 22, 5:

omnem reliquam spem in impetu esse equitum,

Liv. 10, 14, 12:

quoniam totum in eo sit, ne contrectentur pocula,

Col. 12, 4, 3. —

In partic.

Esse (est, sunt, etc.) often stands without a subject expressed, or with an indef. subj., as antecedent of a rel.-clause, whose verb may be in the indic. or subj.; the former only when the subject is conceived as particular or limited, and actually existing; the latter always when it is conceived as indefinite; cf. Zumpt, Gram. § 562 sq.; Roby, Gram. § 1686 sq.; Madv. Gram. § 365; but the distinctions usually drawn by grammarians are not always observed by the best writers; and the subjunctive is always admissible, being the prevailing construction after sunt qui in class. prose, and nearly universal in postAug. writers: sunt, qui (quae), there are those ( people or things) who ( that), or simply some.

With indic.

Without subject expressed:

mulier mane: sunt Qui volunt te conventam,

Plaut. Cist. 4, 2, 37:

sunt hic quos credo inter se dicere,

id. Cas. prol. 67:

sunt quae te volumus percontari,

id. Ps. 1, 5, 47:

quid est, quod tu gestas tabellas?

id. ib. 1, 1, 10:

quid est, quod tu me nunc optuere?

id. Most. 1, 1, 69; cf.:

quid hoc est, quod foris concrepuit?

id. ib. 5, 1, 15:

tun' is es, Qui in me aerumnam obsevisti?

id. Ep. 4, 1, 34:

quid est, quod tuo animo aegre est?

id. Cas. 2, 2, 9; id. Cist. 4, 1, 3:

at ego est quod volo loqui,

id. As. 1, 3, 79:

est quod te volo secreto,

id. Bacch. 5, 2, 30:

sunt quos scio amicos esse, sunt quos suspicor,

id. Trin. 1, 2, 54:

ita subitum'st, quod eum conventum volo,

id. ib. 5, 2, 51:

sunt quae ego ex te scitari volo,

id. Capt. 2, 2, 13:

sed est quod suscenset tibi,

Ter. And. 2, 6, 17:

est quod me transire oportet,

id. Hec. 2, 2, 31:

quid sit quapropter te jussi, etc.,

id. ib. 5, 1, 7:

sunt item quae appellantur alces,

Caes. B. G. 6, 27 init.:

(nationes) ex quibus sunt qui ovis vivere existimantur,

id. ib. 4, 10 fin.:

sunt qui putant posse te non decedere,

Cic. Fam. 1, 9, 25:

sunt autem, qui putant non numquam complexione oportere supersederi,

id. Inv. 1, 40, 72:

quamquam sunt, qui propter utilitatem modo petendas putant amicitias,

id. ib. 2, 55, 167:

sunt autem quae praeterii,

id. Att. 10, 4, 11:

sunt, qui abducunt a malis ad bona, ut Epicurus. Sunt, qui satis putant ostendere, nihil inopinati accidisse... Sunt etiam qui haec omnia genera consolandi colligunt,

id. Tusc. 3, 31, 76 Kuhn. N. cr.:

sunt, qui, quod sentiunt, non audent dicere,

id. Off. 1, 24, 84:

Argiletum sunt qui scripserunt ab Argola, etc.,

Varr. L. L. 5, § 157 Mull.:

sunt qui ita dicunt,

Sall. C. 19, 4:

sunt qui spiritum non recipiunt sed resorbent,

Quint. 11, 3, 55:

sunt, quos curriculo pulverem Olympicum Collegisse juvat,

Hor. C. 1, 1, 3; cf. id. S. 1, 4, 24: sunt quibus unum opus est, etc., id. C. 1, 7, 5:

sunt quibus in satira videor nimis acer,

id. S. 2, 1, 1:

sunt quorum ingenium nova tantum crustula promit,

id. ib. 2, 4, 47.—

With a subject expressed by an indefinite word or clause:

sunt alii qui te volturium vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 64:

est genus hominum qui se primos omnium esse volunt,

Ter. Eun. 2, 2, 17:

multae sunt causae, quam ob rem cupio abducere,

id. ib. 1, 2, 65 Fleck. (Ussing, cupiam):

erat quidam eunuchus, quem mercatus fuerat,

id. ib. 3, 5, 21:

multaeque res sunt in quibus de suis commodis viri boni multa detrahunt,

Cic. Lael. 16, 57:

sunt ejus aliquot orationes, ex quibus lenitas ejus perspici potest,

id. Brut. 48, 177:

fuerunt alia genera philosophorum, qui se omnes Socraticos esse dicebant,

id. de Or. 3, 17, 62:

nonnulli sunt, qui aluerunt, etc.,

id. Cat. 1, 12, 301:

sunt quidam, qui molestas amicitias faciunt, cum ipsi se contemni putant,

id. Lael. 20, 72:

sunt vestrum, judices, aliquam multi, qui L. Pisonem cognoverunt,

id. Verr. 2, 4, 25, § 56:

multae et pecudes et stirpes sunt, quae sine procuratione hominum salvae esse non possunt,

id. N. D. 2, 52, 130:

sunt bestiae quaedam, in quibus inest aliquid simile virtutis, etc.,

id. Fin. 5, 14, 38:

permulta sunt, quae dici possunt, quare intellegatur, etc.,

id. Rosc. Am. 33, 94; cf. id. Div. in Caecil. 7, 22; id. Off. 1, 14, 43; 1, 20, 69; id. Div. 1, 54, 123:

fuere complures, qui ad Catilinam initio profecti sunt,

Sall. C. 39, 5: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt. Cic. de Or. 1, 33, 152:

alia fuere, quae illos magnos fecere,

Sall. C. 52, 21.—

With. subj.: sunt, qui discessum animi a corpore putent esse mortem;

sunt qui nullum censeant fieri discessum,

Cic. Tusc. 1, 9, 18:

sunt qui in rebus contrariis parum sibi constent,

id. Off. 1, 21, 71:

de impudentia singulari sunt qui mirentur,

id. Verr. 2, 1, 2, § 6:

est eisdem de rebus quod dici potest subtilius,

id. Tusc. 3, 15, 32:

praesto est qui neget rem ullam percipi esse sensibus,

id. Ac. 2, 32, 101:

quicquid est quod deceat, id, etc.,

id. Off. 1, 27, 94:

sunt qui nolint tetigisse nisi illas, etc.,

Hor. S. 1, 2, 28:

sunt qui Crustis et pomis viduas venentur avaras,

id. Ep. 1, 1, 78:

vestes Gaetulo murice tinctas Sunt qui non habeant, est qui non curet habere,

id. ib. 2, 2, 182 et saep.—

With a more or less indefinite expression of the subject:

sunt quidam e nostris, qui haec subtilius velint tradere et negent satis esse, etc.,

Cic. Fam. 1, 9, 31:

rarum est quoddam genus eorum, qui se a corpore avocent,

id. Div. 1, 49, 111:

quotus igitur est quisque qui somniis pareat?

id. ib. 2, 60, 125; id. de Or. 2, 50, 196:

solus est hic, qui numquam rationes ad aerarium referat,

id. Verr. 2, 1, 38, § 98:

quae quibusdam admirabilia videntur, permulti sunt, qui pro nihilo putent,

id. Lael. 23, 86:

erat nemo in quem ea suspicio conveniret,

id. Rosc. Am. 23, 65, cf.:

quis enim miles fuit, qui Brundisii illam non viderit? quis, qui nescierit, etc.,

id. Phil. 2, 25, 61:

sit aliquis, qui nihil mali habeat,

id. Tusc. 1, 35, 85:

sunt nonnullae disciplinae, quae officium omne pervertant,

id. Off. 1, 2, 5:

est quaedam animi sanitas quae in insipientem quoque cadat,

id. Tusc. 4, 13, 30:

Syracusis lex est de religione, quae jubeat,

id. Verr. 2, 2, 51, § 126:

unus est qui curet constantia magis quam consilio,

id. Att. 1, 18, 7:

si est una ex omnibus quae sese moveat,

id. Rep. 6, 26, 28:

multi sunt, qui non acerbum judicent vivere, sed supervacuum,

Sen. Ep. 24, 26:

erant sententiae quae castra Vari oppugnanda censerent,

Caes. B. C. 2, 30:

fuere cives qui seque remque publicam obstinatis animis perditum irent,

Sall. C. 36, 4:

sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

Hor. Ep. 1, 1, 34:

sunt delicta tamen, quibus ignovisse velimus,

id. A. P. 347.—

Poet.: est, quibus (acc. to the Gr. estin hois):

est quibus Eleae concurrit palma quadrigae: est quibus in celeres gloria nata pedes,

Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—

With dat., to belong or pertain to; or, rendering the dative as the subject of the verb, to have ( possess, = the Fr. etre a used of property, and of permanent conditions or characteristics, not of temporary states, feelings, etc.; cf. Krebs, Antibarb. p. 417 sq.): aliquid reperiret, fingeret fallacias, Unde esset adulescenti, amicae quod daret, Ter. Heaut. 3, 2, 23:

nomen Mercurio'st mihi, Plaut Am. prol. 19: nisi jam tum esset honos elo quentiae,

Cic. Brut. 10, 40:

est igitur homini cum deo similitudo,

id. Leg. 1, 8, 25:

familiaritas, quae mihi cum eo est,

id. Att. 8. 3, 2:

privatus illis census erat brevis,

Hor. C. 2, 15, 13; cf.:

Trojae et huic loco nomen est,

Liv. 1, 1, 5:

Hecyra est huic nomen fabulae,

Ter. Hec. prol. 1:

cui saltationi Titius nomen esset,

Cic. Brut. 62, 225:

cui (fonti) nomen Arethusa est,

id. Verr. 2, 4, 53, § 118:

Scipio, cui post Africano fuit cognomen,

Liv. 25, 2, 6.—With ellips. of dat. ( poet.):

nec rubor est emisse palam (sc. ei),

nor is she ashamed, Ov. A. A. 3, 167:

neque testimonii dictio est (sc. servo),

has no right to be a witness, Ter. Phorm. 2, 1, 63.—

Esse alicui cum aliquo, to have to do with, to be connected with a person:

tecum nihil rei nobis, Demipho, est,

Ter. Phorm. 2, 3, 74:

sibi cum illa mima posthac nihil futurum,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

jussit bona proscribi ejus, quicum familiaritas fuerat, societas erat,

id. Quint. 6, 25:

si mihi tecum minus esset, quam est cum tuis omnibus,

id. Fam. 15, 10, 2.—

Esse with certain prepp. and their cases (cf. also I. A. 2. 3. 4. supra).

Esse ab aliquo, to be of a person, to be the servant, disciple, adherent, partisan, etc., of:

es ne tu an non es ab illo milite e Macedonia?

do you belong to? Plaut. Ps. 2, 2, 21:

ab Andria est ancilla haec,

Ter. And. 3, 1, 3; 4, 4, 17:

erat enim ab isto Aristotele,

Cic. de Or. 2, 38, 160:

sed vide ne hoc, Scaevola, totum sit a me,

makes for me, id. de Or 1, 13, 55 (cf. ab, I. B. 3., II. B. 2. o.). —

Esse pro aliquo, to be in favor of, make for:

(judicia) partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

Cic. Clu. 32, 88.—

Esse ex aliqua re, to consist of, be made up of:

(creticus) qui est ex longa et brevi et longa,

Cic. de Or. 3, 47, 183; cf.:

duo extremi chorei sunt, id est, e singulis longis et brevibus,

id. Or. 63, 212:

etsi temeritas ex tribus brevibus et longa est,

id. ib. 63, 214; 64, 215 (v. also 6. infra). —

Euphem., in perf. tempp., of one who has died or a thing that has perished, to be no more, to be gone, departed, dead ( poet.):

horresco misera, mentio quoties fit partionis: Ita paene tibi fuit Phronesium,

i. e. had almost died, Plaut. Truc. 1, 2, 92:

nunc illud est, cum me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

sive erimus, seu nos fata fuisse velint,

Tib. 3, 5, 32:

fuimus Troes, fuit Ilium et ingens Gloria Teucrorum,

Verg. A. 2, 325:

certus in hospitibus non est amor: errat ut ipsi, Cumque nihil speres firmius esse, fuit,

Ov. H. 16, (17), 192.—

Pregn., to be real or a fact, to be the case; so esp.: est, esto, it is even so, be it so, such is or let such be the case, granted, well, etc.:

quid tibi vis dicam, nisi quod est?

Plaut. Ep. 1, 1, 17:

sunt ista, Laeli,

Cic. Lael. 2, 6:

ista esse credere,

id. Tusc. 1, 6, 10: est vero, inquit, Africane, id. Fragm. ap. Lact. 1, 18:

est ut dicis, inquam,

id. Fin. 3, 5, 19:

sit quidem ut sex milia seminum intereant,

Col. 3, 3, 13:

esto: ipse nihil est, nihil potest,

Cic. Div. in Caecil. 15, 47; cf.:

verum esto,

id. Fin. 2, 23, 75:

esto,

Verg. A. 7, 313; 10, 67; Hor. Ep. 1, 1, 81; 1, 17, 37 al.—Hence,

The connections est ut, ubi, cum, quod, or with a subject-clause, it happens or chances that, it is the case that, there is cause or reason why, there is a time when, it is allowed or permissible that, one may, etc.

Est ut, it is the case or fact, that, etc.:

sin est, ut velis Manere illam apud te, dos hic maneat,

Ter. Phorm. 5, 7 (8), 32:

si est, ut dicat velle se, Redde,

id. Hec. 4, 1, 43:

si est, culpam ut Antipho in se admiserit,

id. Phorm. 2, 1, 40:

est, ut id maxime deceat,

Cic. Or. 59, 199:

quando fuit, ut, quod licet, non liceret?

id. Cael. 20, 48:

non est igitur, ut mirandum sit, ea praesentiri, etc.,

id. Div 1, 56, 128:

non erat, ut fieri posset, mirarier umquam,

Lucr. 5, 979:

futurum esse ut omnes pellerentur,

Caes. B. G. 1, 31:

non est, ut copia major Ab Jove donari possit tibi,

Hor. Ep. 1, 12, 2:

est ut viro vir latius ordinet Arbusta sulcis,

id. C. 3, 1, 9; Dig. 38, 7, 2.—Cf. esse after a neg., with quin:

numquam est enim, quin aliquid memoriae tradere velimus,

Auct. Her. 3, 24, 40.—Also, est ut, there is reason, that, etc.:

magis est ut ipse moleste ferat errasse se, quam ut, etc.,

Cic. Cael. 6, 14 fin.: ille erat ut odisset primum defensorem salutis meae, he had good reason for hating [p. 1799] id. Mil. 13, 35; cf.:

quid erat cur Milo optaret,

id. ib. 13, 34:

neque est ut putemus ignorari ea ab animalibus,

Plin. 18, 1, 1, § 3. —

Est ubi, sometime or another, sometimes:

erit, ubi te ulciscar, si vivo,

Plaut. Ps. 5, 2, 26:

est, ubi id isto modo valeat,

Cic. Tusc. 5, 8, 23.—

Est cum, sometimes:

est cum non est satius, si, etc.,

Auct. Her. 4, 26, 36.—

Est quod, there is reason to, I have occasion:

est quod visam domum,

Plaut. Aul. 2, 2, 26:

etsi magis est, quod gratuler tibi quam quod te rogem,

I have more reason to, Cic. Att. 16, 5, 2:

est quod referam ad consilium: sin, etc.,

Liv. 30, 31, 9:

quod timeas non est,

Ov. H. 19, 159:

nil est illic quod moremur diutius,

Ter. Heaut. 4, 7, 6:

non est quod multa loquamur,

Hor. Ep. 2, 1, 30.—Cf. with cur:

non est cur eorum spes infragatur,

Cic. Or. 2, 6:

nihil est cur,

id. Fam. 6, 20, 1.—

Est, sit, etc., with infin. in Gr. constr., it is possible, is allowed, permitted, one may, etc. (mostly poet. and post-class.):

est quadam prodire tenus, si non datur ultra,

Hor. Ep. 1, 1, 32:

Cato, R. R. prooem. § 1: scire est liberum Ingenium atque animum,

Ter. Ad. 5, 3, 42:

nec non et Tityon terrae omniparentis alumnum Cernere erat,

Verg. A. 6, 596; 8, 676; Sil. 2, 413:

neque est te fallere quicquam,

Verg. G. 4, 447:

unde Plus haurire est,

Hor. S. 1, 2, 79:

est Gaudia prodentem vultum celare,

id. ib. 2, 5, 103:

quod versu dicere non est,

id. ib. 1, 5, 87:

quod tangere non est,

Ov. M. 3, 478:

quae verbo objecta, verbo negare sit,

Liv. 42, 41, 2 Weissenb. ad loc.:

ut conjectare erat intentione vultus,

Tac. A. 16, 34:

est videre argentea vasa,

id. G. 5; Val. Max. 2, 6, 8; v. Zumpt, Gram. § 227.— With dat.:

ne tibi sit frigida saxa adire,

Prop. 1, 20, 13; Tib. 1, 6, 24 (32):

tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum!) Alpinas nives Me sine vides,

Verg. E. 10, 46:

fuerit mihi eguisse aliquando amicitiae tuae,

Sall. J. 110, 3; Dig. 46, 3, 72, § 4.—

In eo ease ut, etc., to be in a condition to reach the point that, to be possible, etc., to be about to, on the point of, etc. ( impers. or with res, etc., as subj.):

cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,

Liv. 2, 17, 5:

si viderent in eo jam esse ut urbs caperetur,

id. 28, 22, 8:

jamque in eo rem fore, ut Romani aut hostes aut domini habendi sint,

id. 8, 27, 3:

cum res non in eo essent ut, etc.,

id. 33, 41, 9:

non in eo esse Carthaginiensium res, ut, etc.,

id. 30, 19, 3; 34, 41. —With person. subj. (late Lat.):

cum ab Ulixe adducta Iphigenia in eo esset, ut immolaretur,

Hyg. Fab. 261. —

Like the Engl. to be, for to come, fall, reach, to have arrived, etc. (hence also with in and acc.):

ecquid in mentem est tibi, Patrem tibi esse?

Plaut. Bacch. 1, 2, 54:

nam numero mi in mentem fuit,

id. Am. 1, 1, 26:

ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

Cic. Quint. 5, 22:

portus in praedonum fuisse potestatem sciatis,

id. Imp. Pomp. 12, 33:

ut certior fieret, quo die in Tusculanum essem futurus,

id. Att. 15, 4, 2:

qui neque in provinciam cum imperio fuerunt,

id. Fam. 8, 8, 8:

quae ne in potestatem quidem populi Romani esset,

Liv. 2, 14, 4:

nec prius militibus in conspectum fuisse,

Suet. Aug. 16:

esse in amicitiam populi Romani dicionemque,

Cic. Div. in Caecil. 20, 66; cf.:

in eorum potestatem portum futurum,

id. Verr. 2, 5, 38, § 98; v. Gell. 1, 7, 16 sq.; Zumpt, Gram. § 316.—

Of time, to pass, elapse (rare but class.):

diem scito nullum esse, quo, etc.,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.

As a copula, to be any thing or in any manner.

In gen.

With an adj., subst., or pron.:

et praeclara res est et sumus otiosi,

Cic. Lael. 5, 17:

quod in homine multo est evidentius,

id. ib. 8, 27:

sperare videor Scipionis et Laelii amicitiam notam posteritati fore,

id. ib. 4, 15:

non sum ita hebes, ut istud dicam,

id. Tusc. 1, 6, 12:

cum, ignorante rege, uter esset Orestes, Pylades Orestem se esse diceret, Orestes autem ita ut erat, Orestem se esse perseveraret,

id. Lael. 7, 24:

consul autem esse qui potui? etc.,

id. Rep. 1, 6, 10:

nos numerus sumus et fruges consumere nati,

are a mere number, Hor. Ep. 1, 2, 27:

pars non minima triumphi est victimae praecedentes,

Liv. 45, 49:

nobile erit Romae pascua vestra forum,

Prop. 4 (5), 9, 20:

sanguis erant lacrimae,

Luc. 9, 811:

ego tu sum, tu es ego: unanimi sumus,

Plaut. Stich. 5, 4, 49:

tuos sum,

id. Bacch. 1, 1, 60: domus non ea est, quam parietes nostri cingunt, Cic. Rep. 1, 13, 19:

is enim fueram, cui, etc.,

id. ib. 1, 4, 7.—

Less freq. with adv. (esp. in colloq. language): Am. Satin' tu sanus es? Sos. Sic sum ut vides, Plaut. Am. 2, 1, 57:

sic, inquit, est,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

est, inquit, ut dicis,

id. ib. 1, 40, 63:

quod ita cum sit,

id. ib. 1, 45, 69:

quia sunt haud procul ab hujus aetatis memoria,

id. ib. 1, 1, 1 B. and K.:

nec vero habere virtutem satis est,

id. ib. 1, 2, 2: frustra id inceptum Volscis fuit. Liv. 2, 25:

dato qui bene sit: ego, ubi bene sit, tibi locum lepidum dabo,

Plaut. Bacch. 1, 1, 51:

apud matrem recte est,

Cic. Att. 1, 7:

cum in convivio comiter et jucunde fuisses,

id. Deiot. 7, 19:

omnes hanc quaestionem haud remissius sperant futuram,

id. Rosc. Am. 5, 11:

dicta impune erant,

Tac. A. 1, 72.—Esp.: facile alicubi (in aliqua re) esse, with pleasure, glad to be:

quod in maritimis facillime sum,

Cic. Fam. 2, 16, 2:

locum habeo nullum ubi facilius esse possum,

id. Att. 13, 26, 2 (on esse with an adverb, v. Haase ap. Reisig, Vorles. p. 394; cf. also bene under bonus fin.).—

In partic.

With gen. part., to be of, belong to a class, party, etc.:

in republica ita est versatus, ut semper optimarum partium et esset et existimaretur,

Nep. Att. 6, 1:

qui ejusdem civitatis fuit,

id. Them. 9, 1:

qui Romanae partis erant, urbe excesserunt,

Liv. 35, 51, 7: ut aut amicorum aut inimicorum Campani simus;

si defenditis, vestri, si deseritis, Samnitium erimus,

id. 7, 30, 9 sq. —

With gen. or abl. denoting quality.

With gen.:

nimium me timidum, nullius animi, nullius consilii fuisse confiteor,

Cic. Sest. 16, 36:

disputatio non mediocris contentionis est,

id. de Or. 1, 60, 257:

magni judicii, summae etiam facultatis esse debebit,

id. Or. 21, 70:

(virtus) nec tantarum virium est, ut se ipsa tueatur,

id. Tusc. 5, 1, 2; id. Fin. 5, 12, 36:

Sulla gentis patriciae nobilis fuit,

Sall. J. 95, 3:

summi ut sint laboris,

Caes. B. G. 4, 2:

civitas magnae auctoritatis,

id. ib. 5, 54:

refer, Cujus fortunae (sit),

Hor. Ep. 1, 7, 54:

se nullius momenti apud exercitum futurum,

Nep. Alcib. 8, 4:

qui ejusdem aetatis fuit,

id. ib. 11, 1:

invicti ad laborem corporis erat,

Liv. 9, 16:

nec magni certaminis ea dimicatio fuit,

id. 21, 60:

somni brevissimi erat,

Suet. Claud. 33.—So of extent, number, etc.:

classis centum navium,

Nep. Them. 2, 2; 2, 5:

annus trecentarum sexaginta quinque dierum,

Suet. Caes. 40.—

With abl.:

bono animo es,

Ter. Eun. 1, 2, 4:

jam aetate ea sum, ut, etc.,

id. Hec. 5, 1, 11:

bellum varia victoria fuit,

Sall. J. 5, 1:

L. Catilina nobili genere natus fuit magna vi et animi et corporis, set ingenio malo,

id. C. 5, 1:

Sulla animo ingenti,

id. J. 95, 3:

esse magna gratia,

Caes. B. G. 1, 8:

tenuissima valetudine esse,

id. ib. 5, 40:

si fuerit is injustus, timidus, hebeti ingenio atque nullo,

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

mira sum alacritate ad litigandum,

id. Att. 2, 7, 2:

bono animo sint et tui et mei familiares,

id. Fam. 6, 18, 1:

ut bono essent animo,

id. Rep. 1, 17, 29:

ut uxores eodem jure sint quo viri,

id. ib. 1, 43, 67:

qui capite et superciliis semper est rasis,

id. Rosc. Com. 7, 20:

abi, quaere, unde domo quis, Cujus fortunae, quo sit patre quove patrono,

Hor. Ep. 1, 7, 54 (cf. I. A. 4. supra). —

With gen. or abl. of price or value.

With gen.:

pluris est oculatus testis quam auriti decem,

Plaut. Truc. 2, 6, 8:

videtur esse quantivis pretii,

Ter. And. 5, 2, 15:

a me argentum, quanti (servus) est, sumito,

id. Ad. 5, 9, 20:

si ullo in loco frumentum tanti fuit, quanti iste aestimavit,

Cic. Verr. 2, 3, 84, § 194:

ager nunc multo pluris est, quam tunc fuit,

id. Rosc. Com. 12, 33:

ut quisque, quod plurimi sit, possideat, ita, etc.,

id. Par. 6, 2, 48:

magni erunt mihi tuae litterae,

id. Fam. 15, 15, 4:

parvi sunt foris arma, nisi, etc.,

id. Off. 1, 22, 76:

an emat denario quod sit mille denarium,

id. ib. 3, 23, 92:

parvi pretii est quod nihili est,

id. Q. Fr. 1, 2, 4:

mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

is worth more to me, weighs more with me, id. Att. 12, 28, 2:

neque pluris pretii cocum quam vilicum habeo,

Sall. J. 85, 39:

erat (agellus) centum milium nummum,

Plin. Ep. 6, 3, 1. —

With abl.: sextante sal et Romae et per totam I i aliam erat, was worth, stood at, Liv. 29, 37.—

With gen. of possession, etc., it belongs, pertains to; or it is the part, property, nature, mark, sign, custom, or duty of, etc.

In gen.:

audiant eos, quorum summa est auctoritas apud, etc.,

who possess, Cic. Rep. 1, 7, 12:

ea ut civitatis Rhodiorum essent,

Liv. 37, 55, 5:

teneamus eum cursum, qui semper fuit optimi cujusque,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

quamobrem neque sapientis esse accipere habenas,

id. ib. 1, 5, 9; id. de Or. 2, 20, 86:

sapientis est consilium explicare suum, etc.,

id. ib. 2, 81, 333:

temeritas est florentis aetatis, prudentia senescentis,

id. Sen. 6, 20:

est adulescentis majores natu vereri,

id. Off. 1, 34, 122:

Aemilius, cujus tum fasces erant,

Liv. 8, 12, 13:

tota tribuniciae potestatis erat,

id. 3, 48:

alterius morientis prope totus exercitus fuit,

id. 22, 50:

jam me Pompeii totum esse scis,

Cic. Fam. 2, 13, 2:

hominum, non causarum, toti erant,

Liv. 3, 36:

plebs novarum, ut solet, rerum atque Hannibalis tota esse,

were devoted to, favored, id. 23, 14:

Dolopes numquam Aetolorum fuerant: Philippi erant,

id. 38, 3:

Ptolemaeus propter aetatem alieni arbitrii erat,

id. 42, 29:

est miserorum ut malevolentes sint,

Plaut. Capt. 3, 4, 51:

quod alterum divinitatis mihi cujusdam videtur,

Cic. de Or. 2, 20, 86:

negavit moris esse Graecorum, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 26, § 66:

non est gravitatis ac sapientiae tuae, ferre immoderatius casum incommodorum tuorum,

id. Fam. 5, 16, 5:

est hoc Gallicae consuetudinis, uti, etc.,

Caes. B. G. 4, 5.—Rarely with pronom. posses.:

est tuum, Cato, videre quid agatur,

Cic. Mur. 38, 83:

fuit meum quidem jam pridem rem publicam lugere,

id. Att. 12, 28, 2.—

Esp., with gerundive, to denote tendency, effect, etc.:

quae res evertendae rei publicae solerent esse,

Cic. Verr. 2, 2, 53, § 132:

regium inperium, quod initio conservandae libertatis fuerat,

Sall. C. 6, 7:

qui utilia ferrent, quaeque aequandae libertatis essent,

Liv. 3, 31, 7:

ea prodendi imperii Romani, tradendae Hannibali victoriae esse,

id. 27, 9, 12:

nihil tam aequandae libertatis esse quam potentissimum quemque posse dicere causam,

id. 38, 51, 8:

frustrationem eam legis tollendae esse,

id. 3, 24, 1 Weissenb. ad loc.; 3, 39, 8; 5, 3, 5; 40, 29, 11.—

With dat. of the end, object, purpose, etc.:

vitam hanc rusticam tu probro et crimini putas esse oportere,

Cic. Rosc. Am. 17, 48:

etiam quae esui potuique non sunt, contineri legato,

Dig. 33, 9, 3; Gell. 4, 1, 20:

ut divites conferrent, qui essent oneri ferendo,

Liv. 2, 9:

magis vis morbi curae esset, maxime quod, etc.,

id. 4, 21, 5:

cum solvendo aere (i. e. aeri) alieno res publica non esset,

id. 31, 13:

iniciuntur ea, quae umori extrahendo sunt,

Cels. 4, 10 fin. — Esp. in phrase solvendo esse, to be solvent, able to pay:

tu nec solvendo eras,

Cic. Phil. 2, 2, 4:

cum solvendo civitates non essent,

id. Fam. 3, 8, 2 (v. solvo).—

With predicative dat. sing., denoting that which the subject is, becomes, appears to be, etc.

Without second dat. of pers.:

auxilio is fuit,

Plaut. Am. prol. 94:

magis curae'st,

id. Bacch. 4, 10, 3; id. Curc. 4, 2, 15; id. As. 1, 3, 23; id. Capt. 5, 2, 13 sq.:

cui bono fuerit,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

eo natus sum ut Jugurthae scelerum ostentui essem,

Sall. J. 24, 10: cupis me esse nequam;

tamen ero frugi bonae,

Plaut. Ps. 1, 5, 51:

magnoque esse argumento, homines scire pleraque antequam nati sint, quod, etc.,

Cic. Sen. 21, 78:

multi Indicioque sui facti persaepe fuere, Lucr 4, 1019: ejus rei ipsa verba formulae testimonio sunt,

Cic. Rosc. Com. 4, 11:

haec res ad levandam annonam impedimento fuit,

Liv. 4, 13:

cujus rei Demosthenes atque Aeschines possunt esse documento,

Quint. 7, 1, 2.—

With second dat. of pers.:

obsecro vos ego mi auxilio sitis,

Plaut. Aul. 4, 9, 5; id. Ep. 5, 2, 11; id. Most. 1, 2, 68:

ne quid Captioni mihi sit,

id. ib. 3, 3, 19:

mihi cordi est,

id. Cist. 1, 1, 110:

ubi eris damno molestiae et dedecori saepe fueris,

id. As. 3, 2, 25:

metuo illaec mihi res ne malo magno fuat,

id. Mil. 2, 6, 12:

nec Salus nobis saluti jam esse potest,

id. Most. 2, 1, 4:

bono usui estis nulli,

id. Curc. 4, 2, 15:

quae sint nobis morbo mortique,

Lucr. 6, 1095:

quo magis quae agis curae sunt mihi,

Ter. Ad. 4, 5, 46:

omitto innumerabiles viros, quorum singuli saluti huic civitati fuerunt,

Cic. Rep. 1, 1, 1: ut mihi magnae curae tuam vitam ac dignitatem esse scires, Anton. ap. Cic. Att. 10, 8, A fin.:

accusant ei, quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13: haec tam parva [p. 1800] civitas praedae tibi et quaestui fuit, id. Verr. 2, 3, 37, § 85:

ea dictitare, quae detrimento, maculae, invidiae, infamiae nobis omnibus esse possint,

id. ib. 2, 3, 62, §

144: minus ea bella curae patribus erant, quam, etc.,

Liv. 35, 23, 1:

sciant patribus aeque curae fuisse, ne, etc.,

id. 4, 7, 6:

si hoc perinde curae est tibi quam illud mihi,

Plin. Ep. 6, 8, 9:

quantaeque curae tibi fuit, ne quis, etc.,

id. Pan. 25, 3:

quantae sit mihi curae,

id. Ep. 6, 8, 2:

si judicibus ipsis aut gloriae damnatio rei aut deformitati futura absolutio,

Quint. 6, 1, 12.—Rarely with dat. gerund:

nec tamen impedimento id rebus gerundis fuit,

Liv. 26, 24 (for a full account of this dative, v. Roby, Gram. 2, praef. pp. xxv.-lvi., and § 1158 sq.).—

Esse ad aliquid, to be of use for, to serve for:

vinum murteum est ad alvum crudam,

Cato, R. R. 125:

completae naves taeda et pice reliquisque rebus quae sunt ad incendia,

Caes. B. C. 3, 101:

valvae, quae olim ad ornandum templum erant maxime,

Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124.—

Id est or hoc est, with predic.-clause by way of explanatory addition, that is, that is to say; sometimes also with a climax in the sense, which is as much as to say, or which is the same thing:

sed domum redeamus, id est ad nostros revertamur,

Cic. Brut. 46, 172:

quodsi in scena, id est in contione verum valet, etc.,

id. Lael. 26, 97:

meos amicos, in quibus est studium, in Graeciam mitto, id est ad Graecos ire jubeo,

id. Ac. 1, 2, 8:

si Epicurum, id est si Democritum probarem,

id. ib. 1, 2, 6:

ut (sapiens) aegritudine opprimatur, id est miseria,

id. Tusc. 3, 13, 27: a parte negotiali, hoc est pragmatikêi, Quint. 3, 7, 1:

cum in bona tua invasero, hoc est, cum te docuero,

id. 8, 3, 89.—

Poet., with Greek inf. pleonastically:

esse dederat monumentum,

Verg. A. 5, 572 (cf.: dôke xeinêion einai, Hom. Il. 10, 269).

sum = eum, Enn. ap. Fest., v. is.

sum- in composition, for sub before m; v. sub fin.

rŏgo, āvi, ātum, 1 ( inf. paragog. rogarier, Cic. Caecin. 33, 95:

rogassint, for rogaverint,

id. Leg. 3, 3, 9), v. a. [etym. dub.; perh. for progo; kindr. with Sanscr. prac, to ask, whence also precor and procus, but referred by Corss. to the same root with Sanscr. rgus, straight; Gr. oregô; Lat. rego, rex, rogus, Krit. Beit. p. 93], to ask, question, interrogate one about a thing.

Lit.

In gen. (so generally throughout ante-class. Lat.; less. freq. in Cic.; syn.: percontor, sciscitor, quaero), constr. aliquem aliquid, or simply aliquem, aliquid, with de, a rel.-clause, or absol. (cf. Zumpt, Gram. § 393). ( a) Aliquem aliquid (class. only with acc. of neutr. pron. or adj., or with sententiam; v. infra, B. 1.):

aliud te rogo,

Plaut. Most. 5, 1, 70:

haud istuc te rogo,

id. Ep. 1, 1, 49:

quin tu id me rogas,

id. Bacch. 2, 3, 24:

hoc te rogo, quos locos adisti?

id. Trin. 4, 2, 85; cf.:

rogare hoc unum te volo,

id. Merc. 3, 1, 17:

dic mihi hoc, quod te rogo,

id. Men. 5, 5, 16; id. Most. 3, 1, 130; id. Ps. 1, 3, 106; 1, 5, 64 et saep.; Ter. And. 4, 4, 12 sq.:

ego patriam te rogo, quae sit tua,

Plaut. Pers. 4, 4, 83; cf.:

hanc (colubram) alia cum rogaret causam facinoris, Respondit, etc.,

Phaedr. 4, 17, 5. —

Aliquem or aliquid:

quos rogo,

Plaut. Pers. 1, 1, 6:

quem ego igitur rogem?

Ter. And. 4, 4, 10:

ecquem hominem tu novisti? te rogo,

Plaut. Ps. 4, 2, 15; men' or me rogas? also, rogas me? in colloq. lang., do you ask that of me? how can you ask? what do you mean by asking that? Eu. Quid ego facerem? Ch. Quid tu faceres? men' rogas? requireres, Rogitares, etc., id. Merc. 3, 4, 48; Ter. Eun. 4, 3, 11; id. Heaut. 2, 3, 5; 4, 5, 32; id. Ad. 1, 2, 2; 4, 5, 31 al.; cf.:

quid me istud rogas? inquam: Stoicos roga,

Cic. Fin. 5, 28, 83:

hoc quod rogo responde,

Plaut. As. 3, 2, 32; id. Curc. 2, 1, 30; 5, 3, 30; id. Ps. 4, 2, 12 al.; Ter. And. 4, 4, 23; Suet. Caes. 82.—

With de:

jam de istoc rogare omitte,

Plaut. Pers. 4, 4, 90; so,

de istac virgine,

Ter. Eun. 4, 4, 53:

de te ipso,

Cic. Vatin. 4, 10.—

With interrog.-clause:

rogant me servi, quo eam?

Plaut. Curc. 2, 3, 83: roga ipsum, quemadmodum ego eum Arimini acceperim, Cic. Fragm. ap. Non. 383, 8:

quodsi me populus Romanus forte roget, cur Non, etc.,

Hor. Ep. 1, 1, 70:

quae sit, rogo,

Ter. And. 1, 1, 97:

rogo, num quid velit,

id. Eun. 2, 3, 50:

rogavi pervenissetne Agrigentum?

Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27:

unde venis? et Quo tendis? rogat et respondet,

Hor. S. 1, 9, 63:

quid verum atque decens curo et rogo,

id. Ep. 1, 1, 11. —

Absol.:

prius respondes quam rogo,

Plaut. Merc. 2, 3, 119:

roganti respondebo,

id. ib. 3, 1, 17:

non edepol nunc, ubi terrarum, sim, scio, si quis roget,

id. Am. 1, 1, 180:

quin tu ergo rogas?

id. As. 1, 1, 15: Ty. Quid ego deliqui? He. Rogas? id. Capt. 3, 5, 2; so id. Rud. 3, 6, 22; id. Cas. 2, 3, 35; id. Bacch. 2, 2, 28; 38 al.; Ter. And. 1, 1, 136; 1, 2, 13; 1, 5, 32 al.; cf. Cic. Mil. 22, 59: etiam rogas? [p. 1599] do you dare to ask? Plaut. Am. 2, 1, 21; id. Bacch. 2, 3, 97; id. Merc. 1, 2, 92; Ter. And. 4, 4, 23 (v. etiam). — Particularly as subst.:

numquam nobis ad rogatum respondent,

Cic. Fl. 4, 10. —

In partic. (class. in all per.).

Publicists' t. t.

Rogare aliquem (sententiam), to ask one for his opinion or vote:

Racilius Marcellinum primum rogavit. Is sententiam dixit, ut, etc.... Postea Racilius de privatis me primum sententiam rogavit,

Cic. Q. Fr. 2, 1, 2:

quos priores sententiam rogabat,

id. Rep. 2, 20, 35. — Pass.:

cum omnes ante me rogati gratias Caesari egissent, ego rogatus mutavi meum consilium,

Cic. Fam. 4, 4, 4:

scito primum me non esse rogatum sententiam,

id. Att. 1, 13, 2:

primus rogatus sententiam,

Sall. C. 50, 4:

is enim primus rogatus sententiam,

Liv. 37, 14; Quint. 6, 3, 97 al.:

propter ipsam rem, de quā sententiae rogantur, consultabitur,

id. 3, 8, 18. —

Rogare populum or legem, or absol., prop., to ask the people about a law; hence, in gen., to bring the plan of a law before the people for their approval; to propose a law, introduce a bill:

in aes incidi jubebitis credo illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

Cic. Phil. 1, 10, 26; cf.: T. Quinctius Crispinus consul populum jure rogavit populusque jure scivit in foro pro rostris... quicumque post hanc legem rogatam rivos, specus, etc., an old legal formula ap. Front. Aquaed. 129:

plebem,

Cic. Leg. 3, 3, 9:

legem,

id. Rep. 3, 10, 17; id. Phil. 2, 29, 72; cf.:

quae (leges) non in perpetuum rogentur,

Quint. 2, 4, 40. — Absol.:

ego hanc legem, uti rogas, jubendam censeo,

Liv. 10, 8 fin.; Quint. 2, 4, 35. — Impers. pass.:

nunc rogari, ut populus consules creet,

Liv. 4, 2.—

Rogare populum magistratum, and simply magistratum, to propose a magistrate to the people for their choice, to offer him for election:

factum senatus consultum, ut duo viros aediles ex patribus dictator populum rogaret,

Liv. 6, 42 fin.; cf.:

L. Trebonius tribunus plebis rogationem tulit, ut qui plebem Romanam tribunos plebi rogaret, is usque eo rogaret dum, etc.,

id. 3, 65, 4:

(Caesar) volet, ut consules roget praetor vel dictatorem dicat: quorum neutrum jus est,

Cic. Att. 9, 15, 2; cf.:

praetores, cum ita rogentur, ut collegae consulibus sint, etc.,

id. ib. 9, 9, 3:

hodieque in legibus magistratibusque rogandis usurpatur idem jus,

Liv. 1, 17:

comitia consulibus rogandis habuit,

Cic. Div. 1, 17, 33; Liv. 26, 22; 38, 42; cf. id. 23, 31; 22, 35:

Calpurnius Romam ad magistratus rogandos proficiscitur,

Sall. J. 29, 6.— Absol.:

mortuo rege Pompilio Tullum Hostilium populus regem, interrege rogante, comitiis curiatis creavit,

Cic. Rep. 2, 17, 31.—

Milit. t. t.: rogare milites sacramento, qs. to ask the soldiers if they will take and keep an oath, i. e. to bind them by an oath, administer an oath to them, Caes. B. G. 6, 1; Liv. 32, 26; 35, 2 fin.; 40, 26; cf. Quint. 12, 2, 26. —

Jurid. t. t., to ask a person if he will promise something in making an agreement; to propose a stipulation:

quod fere novissimā parte pactorum ita solet inseri: rogavit Titius, spopondit Maevius, haec verba non tantum pactionis loco accipiuntur sed etiam stipulationis,

Dig. 1, 14, 7, § 12; Plaut. Ps. 1, 1, 114; 4, 6, 8; id. Bacch. 4, 8, 37.

Transf., to ask, beg, request, solicit one for a thing (so predominantly in the class. per.; syn.: posco, oro, obsecro, ambio, capto); constr. aliquem (rarely ab aliquo) aliquid, aliquem, aliquid, with ut, ne, or absol.

With acc.:

quā confidentiā rogare argentum me tantum audes, Impudens? Quin si egomet totus veneam, vix recipi potis est, Quod tu me rogas,

Plaut. Pers. 1, 1, 40:

hoc te vehementer etiam atque etiam rogo,

Cic. Fam. 13, 43 fin.:

nefas sit tale aliquid et facere rogatum et rogare... Haec igitur lex in amicitiā sanciatur, ut neque rogemus res turpes nec faciamus rogati,

id. Lael. 11, 39 sq.: otium divos rogat, Hor. c. 2, 16, 1; cf.:

divitias deos,

Mart. 4, 77, 1:

a Metello missionem,

Sall. J. 64, 1:

ut ab avunculo rogetur Aethiops,

Auct. Her. 4, 50, 63:

rogo te, vos, etc., parenthet.: rogo te, videte, quibus hominibus negotium detis, etc.,

Cic. Fam. 10, 26:

rogo vos, quis potest sine offulā vivere?

Suet. Claud. 40:

illae Priami rogantis Achillem preces,

Quint. 10, 1, 50: taurum de aquā per fundum ejus ducenda rogabo, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 4:

ambiuntur, rogantur,

are asked for their votes, id. Rep. 1, 31, 47:

etiamsi precario essent rogandi,

id. Verr. 2, 5, 23, § 59:

transisse Rhenum sese non suā sponte sed rogatum et arcessitum a Gallis,

Caes. B. G. 1, 44; cf.:

ille ab Sardis rogatus ad causam accesserat,

Cic. Div. in Caecil. 19, 63:

in proximum annum consulatum peteres, vel potius rogares... a quā (Galliā) nos tum, cum consulatus petebatur, non rogabatur, etc.,

was not begged for, id. Phil. 2, 30, 76:

abii ad praetorem, rogo syngraphum: Datur mihi,

Plaut. Capt. 3, 2, 6:

aquam,

id. Rud. 2, 3, 2:

legatos ad Caesarem mittunt rogatum auxilium,

Caes. B. G. 1, 11; cf. id. ib. 7, 5:

aliquid ab aliquo (rare),

Auct. Her. 4, 50; Sall. J. 64, 1:

cultrum, securim, etc.... Quae utenda vasa semper vicini rogant,

ask for, borrow, Plaut. Aul. 1, 2, 18; id. Mil. 2, 3, 76; Dig. 18, 6, 16.—

With ut or ne (so most freq.):

scitin' quid ego vos rogo? mihi ut praeconium detis,

Plaut. Men. 5, 9, 92; id. Stich. 1, 3, 93:

id ut facias, vehementer te rogo,

Cic. Fam. 13, 44:

etiam atque etiam te rogo atque oro, ut eum juves,

id. ib. 13, 66, 2:

rogat et orat Dolabellam, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 29, § 72:

cum rogat et prece cogit Scilicet ut, etc.,

Hor. Ep. 1, 9, 2; Caes. ap. Cic. Att. 9, 7, C, 1; id. B. G. 1, 7:

videbatur rogare, scalas ut darem utendas sibi,

that I would lend, Plaut. Rud. 3, 1, 10; Plin. Ep. 3, 10, 5; 4, 13, 11; 4, 28, 3.— With a simple final clause without ut:

Caesar consolatus rogat, finem orandi faciat,

Caes. B. G. 1, 20; Quint. 6, 3, 88; 9, 3, 68; Ov. Ib. 643; and very freq. ap. Plin. Ep.; e. g. 1, 2, 1; 1, 5, 8; 1, 20, 24; 2, 5, 2; 3, 2, 6; 5, 19, 8; 7, 6, 11; 8, 17, 6.—With ne:

rogat frater, ne abeas longius,

Ter. Ad. 5, 5, 1:

ac te illud primum rogabo, ne quid invitus meā causā facias,

Cic. Fam. 13, 1, 2. —

Absol.: neque enim ego sic rogabam, ut petere viderer, quia familiaris esset meus (Plancus), etc., did not solicit in such a way as to, etc., Cic. Planc. 10, 25 (differing from a):

in blandiendo, rogando lenis et summissa (vox),

Quint. 11, 3, 63:

patrem et filium pro vitā rogantes,

Suet. Aug. 13; cf.:

pro aliquo,

id. ib. 40; id. Vit. 12.—

Esp., to invite, ask a visit from any one:

Tertia aderit, modo ne Publius rogatus sit,

Cic. Fam. 16, 22, 1 fin.:

Pomponiam Terentia rogat,

id. Att. 2, 3, 3 fin. — With ad or in and acc.:

ad Palatium,

Lampr. Alex. Sev. 48, 1:

in senatum,

id. Heliog. 4, 1:

ad convivium,

Just. 43, 3, 10:

ad nuptias,

Amm. 14, 6, 24:

in consilium,

Gell. 14, 2, 9.—

Prov.:

malo emere quam rogare, of a thing that does not cost much,

I had rather buy than borrow it, Cic. Verr. 2, 4, 6, § 12; cf. supra, a and b. —

In gen., to seek, bring, take:

aquam hinc de proximo rogabo,

Plaut. Rud. 2, 4, 75:

hujus (purpurae) exemplum aliunde rogabo, tibi quod ostendam (cf.: exemplum quaeritent, etc., in context),

Auct. Her. 4, 6, 9.

lŏquor, cātus (quūtus), lŏqui ( inf. loquier, Naev. ap. Gell. 1, 24, 2), v. dep. n. and a. [Sanscr. lap-, to talk, whisper; Gr. lak-, elakon, laskô], to speak, talk, say (in the lang. of common life, in the tone of conversation; cf. Quint. 9, 4, 10; 11, 3, 45).

Lit.

Neutr.:

mitte male loqui,

Ter. And. 5, 3, 2:

Scipio mihi sane bene et loqui videtur et dicere,

Cic. Brut. 58, 212; id. Or. 32, 113: magistratum legem esse loquentem;

legem autem mutum magistratum,

id. Leg. 3, 1, 2:

male... vere ac libere,

id. Rosc. Am. 48, 140:

cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus,

id. Fam. 9, 22, 3:

quid tu, Epicure? loquere,

id. Ac. 2, 39, 123:

pure et Latine,

id. de Or. 1, 32, 144; id. Fin. 2, 4, 14; 2, 5, 15:

aliud esse Latine, aliud grammatice loqui,

Quint. 1, 6, 27:

Latine atque emendate,

id. 8, 1, 2:

aliā linguā,

Cic. de Or. 2, 14, 61:

pro aliquo,

id. Att. 3, 1:

apud aliquem,

before any one, id. Fin. 2, 22, 74; so,

adversum aliquem,

before any one, Ter. And. 1, 5, 30:

secum,

Cic. Off. 3, 1, 1:

cum aliquo,

Ov. M. 6, 205:

bene de aliquo,

Sen. Contr. 2, 9, 63:

secus de aliquo,

Tac. A. 2, 50:

male de aliquo,

Vulg. Sirach, 8, 5; Capitol. [p. 1078] Alb. 2:

de me male,

Suet. Aug. 51 fin. —

With dat.: male loqui alicui, to speak evil of any one:

pergin male loqui, mulier, mihi,

Plaut. Truc. 2, 2, 10; Stat. Th. 12, 26:

vento et fluctibus loqui,

to express vain wishes, Luc. 4, 491.—

Absol.:

neque loqui possumus, nisi e syllabis brevibus ac longis,

Quint. 9, 4, 61:

ut non loqui et orare, sed fulgurare ac tonare videaris,

id. 2, 16, 19.—

To speak out, to say, tell, talk about, mention, utter, name:

loquere tuum mihi nomen,

Plaut. Men. 5, 9, 7; id. Aul. 2, 1, 15:

deliramenta,

id. Am. 2, 2, 64:

quas tu mulieres quos tu parasitos loquere,

id. Men. 2, 2, 47:

si quid tu in illum bene voles loqui, id loqui licebit,

id. Most. 1, 3, 83:

adfirmat nihil a se cuiquam de te secus esse dictum,

Cic. Att. 1, 19, 11:

horribile est, quae loquantur,

id. ib. 14, 4, 1:

pugnantia,

id. Tusc. 1, 7, 13:

ne singulas loquar urbes,

mention, Liv. 5, 54, 5:

quid turres loquar,

id. 5, 5, 6:

quid ego legem loquar?

id. 3, 11, 13:

quid loquar marmora, etc.,

Sen. Ep. 90, 25:

proelia,

Hor. C. 4, 15, 1:

aliquem absentem,

Ov. Tr. 3, 3, 17.—

To talk of, speak about, to have ever on one's lips:

Dolabella merum bellum loquitur,

Cic. Fam. 9, 13, 8:

ne semper Curios et Luscinos loquamur,

id. Par. 6, 50:

multi etiam Catilinam atque illa portenta loquebantur,

id. Mil. 23, 63:

nil nisi classes loquens et exitus,

id. Att. 9, 2, 3:

qui de magnis majora loquuntur,

Juv. 4, 17.—

Loquuntur, they say, it is said, they talk of, the talk is of:

hic mera scelera loquuntur,

Cic. Att. 9, 13, 1; id. Verr. 2, 5, 30, § 78:

eodem die vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini,

id. Att. 16, 10, 1:

omnia magna loquens,

Hor. S. 1, 3, 13:

dare aliquem famae loquendum,

Mart. 5, 25, 5:

Juppiter, hospitibus nam te dare jura loquuntur,

Verg. A. 1, 731: de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—

Transf.

To speak, declare, show, indicate or express clearly:

oculi nimis arguti quemadmodum animo affecti simus, loquuntur,

Cic. Leg. 1, 9, 27:

res loquitur ipsa, judices, quae semper valet plurimum,

id. Mil. 20, 53:

haec ipsae res loquuntur,

Tert. de Pud. 5:

ut fama loquitur,

Vell. 2, 93, 3:

cum chartā dextra locuta est,

has written upon it, Ov. H. 18, 20:

volucres mea fata loquentur,

Stat. Th. 8, 181; Luc. 6, 617:

rescriptum divi Marci sic loquitur, quasi, etc.,

Dig. 2, 14, 10.—

Poet., to rustle, murmur:

pini loquentes,

Verg. E. 8, 22; Cat. 4, 11: mollia discordi strepitu virgulta loquuntur, Petr. poët. Sat. 120, 73.

inter-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go or come between, to intervene, to be between (syn. intervenio).

Lit.

In gen.:

si quis intercedat tertius,

Plaut. Most. 5, 1, 56:

intercedente lunā,

Plin. 2, 11, 8, § 49:

palus intercedebat,

Caes. B. G. 7, 26:

sylvae paludesque intercedebant,

id. ib. 5, 52:

inter singulas legiones impedimentorum magnum numerum intercedere,

id. ib. 2, 17, 2.—

In partic.

To occur, happen, come to pass:

saepe in bello parvis momentis magni casus intercedunt,

Caes. B. C. 1, 21:

inter bellorum curas res parva intercessit,

Liv. 34, 1:

nullum dictum intercessit,

Cic. Fam. 1, 9.—

Trop.

Of time, to intervene, pass:

vix annus intercesserat, cum, etc.,

Cic. de Or. 2, 21:

intercessere pauci dies,

Liv. 2, 64:

nox nulla intercessit,

Cic. Cat. 1, 2:

una nox intercesserat,

id. Verr. 2, 2, 36; id. Clu. 20.—

To be, exist, or come between persons.

In order or rank:

etsi nemo intercedebat, etc.,

Cic. Brut. 47, 173.—

In feelings or conduct:

ira inter eas intercessit,

Ter. Hec. 3, 1, 25:

tacebit dum intercedat familiaritas,

as long as our friendship lasts, id. Phorm. 4, 1, 17:

inter nosmetipsos vetus usus intercedit,

Cic. Fam. 13, 23, 1:

ut ei cum genere humano quasi civile jus intercederet,

id. Fin. 3, 20:

nisi intercederent mihi inimicitiae cum istius mulieris viro,

id. Cael. 13:

inter nos officia paria intercedunt,

id. Fam. 13, 65, 1; Nep. Att. 20:

huic cum reliquis... bella intercesserant,

Caes. B. G. 5, 11.—

To interpose one ' s credit, become surety for a person:

promisit, intercessit, dedit,

Cic. Att. 1, 16:

pro aliquo,

id. Phil. 2, [p. 978] 18, 45:

pro aliquo magnam pecuniam,

to procure for a person by becoming surety for him, id. Att. 6, 1, 5:

in omni genere negotiorum et obligationum... intercedere mulieres prohibentur,

Paul. Sent. 2, 11, 1. —

To oppose, withstand, protest against; of the tribunes of the people, who interposed their veto against a decree of the senate:

cum intercedere vellent rogationi,

Cic. Or. 2, 47:

nisi mihi levissimus tribunus plebis intercessisset,

id. Leg. 3, 8:

ea lege, qua intercedi de provinciis non licebit,

id. Prov. Cons. 8:

ea quae de reductione regis scripta est auctoritas, cui scis intercessum esse,

id. Fam. 1, 7:

praetori,

Liv. 38, 60:

tribuni plebis intercedentes pro se (Caesare),

Suet. Caes. 30; cf. At. Cap. ap. Gell. 4, 14, 6. This right of protest was also possessed by other magistrates; v. Varr. ap. Gell. 14, 7; Ascon. ap. Pis. 26; Liv. 5, 9.—So fig.:

si status condictus cum hoste intercedit dies, tamen est eundum,

Plaut. Curc. 1, 1, 7.—

In gen., to interpose, interfere.

For or in behalf of a person, to intercede, interpose:

cum enim vestra auctoritas intercessisset, ut ego regem tuerer,

Cic. Fam. 15, 2, 4; Suet. Dom. 11.—

To obstruct, hinder, interrupt:

si nulla aegritudo huic gaudio intercesserit,

Ter. And. 5, 5, 5:

intercessit et, quominus in acta sua juraretur, ut ne mensis September Tiberius vocaretur,

Suet. Tib. 26:

de cognomine intercessit Augustus,

id. ib. 17:

non quia intercedendum putem imaginibus,

Tac. Agr. 46:

consilio,

id. H. 1, 19:

parens noster privatas gratiarum actiones cohibet, intercessurus etiam publicis,

Plin. Pan. 4:

intercedere casibus, occursare fortunae,

id. ib. 25 fin.:

iniquitatibus magistratuum,

id. ib. 80, 4; Plin. 32, 1, 1, § 4.

sĭmultas, ātis ( gen. plur. simultatium, Liv. 1, 60, 2; 3, 66, 4; 9, 38, 12; 28, 18, 12; 39, 5, 2; 39, 44, 9; Val. Max. 4, 2, 2;

Auct. B. Alex. 49, 2: simultatum,

Cic. Fl. 35, 87; Capitol. Ver. 9, 2), f. [simul; therefore, orig., a coming together, encounter of two persons or parties]; hence,

A hostile encounter of two persons or parties, dissension, enmity, rivalry, jealousy, grudge, hatred, animosity (class.; syn.: aemulatio, odium, inimicitia; on account of the idea of reciprocity, most freq. in the plur.).

Sing.: hic id metuit, ne illam vendas ob simultatem suam, * Plaut. Ps. 1, 3, 50; Ter. Phorm. 2, 1, 2; cf.

gero, II. A.: huic simultas cum Curione intercedebat,

Caes. B. C. 2, 25; cf.: cum quo si simultas tibi non fuisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1: sibi privatam simultatem cum Campanis nullam esse, publicas inimicitias esse, Liv. 26, 27, 11; cf.:

simultas cum familiā Barcinā,

id. 23, 13, 6:

se numquam cum sorore fuisse in simultate,

Nep. Att. 17, 1:

simultate cum Fulviā socru exorta,

Suet. Aug. 62:

simultatem deponere,

Cic. Att. 3, 24, 2; so (opp. gerere) Suet. Vesp. 6:

multis simultatem indixerit,

id. Ner. 25:

dehinc ad simultatem usque processit,

id. Tib. 51:

ubi nulla simultas Incidit,

Ov. R. Am. 661:

inter finitimos vetus,

Juv. 15, 33.—

Plur.:

qui simultates, quas mecum habebat, deposuisset,

Cic. Planc. 31, 76:

exercere cum aliquo,

id. Fl. 35, 88:

gerere cum aliquo,

Quint. 4, 1, 18:

hi (centuriones) de loco summis simultatibus contendebant,

Caes. B. G. 5, 44:

simultates partim obscuras partim apertas suscepisse,

Cic. Imp. Pomp. 24, 71; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19:

simultates graves excipere, deponere,

Suet. Caes. 73:

simultates exercere... alienarum simultatium cognitorem fieri,

Liv. 39, 5, 2:

simultates provocare,

Quint. 12, 7, 3:

facere,

Tac. A. 3, 54:

nutrire,

id. H. 3, 53:

subire pro aliquo,

Plin. Ep. 2, 18:

simultatibus alicujus dare aliquem,

Tac. A. 16, 20:

simultates finire,

Liv. 40, 8, 9; 40, 46, 9; cf.

dirimere,

id. 28, 18, 2:

paternas obliterare,

id. 41, 24, 11:

saepe simultates ira morata facit,

Ov. Am. 1, 8, 82:

nihil est simultatibus gravius,

Sen. Ira, 3, 5, 6:

erant inter Athenienses et Dorienses simultatium veteres offensae,

Just. 2, 6, 16. —

In Hyg., in gen., a strife, contest for a prize (syn. certamen):

cum complures eam peterent in conjugium, simultatem constituit, se ei daturum, qui secum quadrigis certasset victorque exisset,

Hyg. Fab. 84; 185:

simultatem constituit,

id. ib. 22 and 67.

sto, stĕti, stătum, 1 (scanned stĕtĕrunt, Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. H. 7, 166; Prop. 2, 8, 10), v. n. [root sta-; Sanscr. sthā, sthalam, locus; Gr. sta-, histêmi, to set, place; statêr, weight; O. H. Germ. stām; Goth. standa; Engl. stand], to stand, in opposition to sitting, walking, or lying prostrate, to stand still, remain standing, stand upright.

Lit.

In gen.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, Illi qui astant, hi stant ambo, non sedent,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.; cf.:

cum virgo staret et Caecilia in sellā sederet,

Cic. Div. 1, 46, 104:

si iste ibit, ito: stabit, astato simul,

Plaut. Ps. 3, 2, 74:

abi intro, noli stare,

id. Mil. 4, 3, 36; so (opp. ire) id. Merc. 3, 3, 21; id. Mil. 4, 2, 95; 4, 9, 10; id. Pers. 3, 3, 43; 4, 4, 50; Ter. Eun. 3, 2, 6; 3, 2, 12:

i: quid stas, lapis?

id. Heaut. 4, 7, 3:

ante aedes,

Plaut. Am. 2, 1, 56; 1, 1, 250; 2, 2, 35; id. Truc. 2, 3, 14:

ante ostium,

Ter. Eun. 5, 2, 4; id. And. 3, 1, 17; id. Hec. 3, 4, 14; 5, 4, 14:

ante oculos,

Ov. Am. 1, 5, 17:

ad januam,

Cic. de Or. 2, 86, 353:

ad undam,

Verg. G. 4, 356:

orantem juxta,

Stat. Th. 11, 618:

hic foris,

Plaut. Men. 2, 3, 12:

hinc procul,

Ter. Hec. 4, 3, 1:

propter in occulto,

Cic. Clu. 28, 78; cf.:

qui proximi steterant,

Caes. B. G. 5, 35, 3:

propius,

Hor. A. P. 361:

sta ilico,

Ter. Phorm. 1, 4, 18:

qui frequentissimi in gradibus concordiae steterunt,

Cic. Phil. 7, 8, 21:

stans pede in uno,

Hor. S. 1, 4, 10 et saep.—Of things:

ita statim stant signa,

Plaut. Am. 1, 1, 120:

quorum statuae steterunt in Rostris,

Cic. Phil. 9, 2, 4:

statua,

id. Div. 1, 34, 75:

signa ad impluvium, ad valvas Junonis,

id. Verr. 2, 1, 23, § 61:

stabat acuta silex,

Verg. A. 8, 233:

columna,

Hor. C. 1, 35, 14:

cerea effigies,

id. S. 1, 8, 32; cf. poet.:

aeneus ut stes,

id. ib. 2, 3, 183.— Pass. impers.: Ps. Statur hic ad hunc modum. Sim. Statum vide hominis, Plaut. Ps. 1, 5, 44: Gn. Quid agitur? Pa. Statur, Ter. Eun. 2, 2, 40:

confecto munerum cursu moriar stando,

Amm. 24, 3, 7.—Prov.:

inter sacrum saxumque sto, nec quid faciam scio,

i.e. I am in a pinch, Plaut. Capt. 3, 4, 84; v. sacrum.—

In partic.

Pregn., to stand firm or immovable; to last, remain, continue: cui nec arae patriae domi stant; fractae et disjectae jacent, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 115 Vahl.):

nec domus ulla nec urbs stare poterit,

Cic. Lael. 7, 23:

stantibus Hierosolymis,

id. Fl. 28, 69:

ut praeter spem stare muros viderunt,

Liv. 38, 5:

urbem innoxiam stare incolumem pati,

id. 31, 31, 15:

hasta, quae radice novā, non ferro stabat adacto,

stuck fast, remained fixed, Ov. M. 15, 562:

missum stetit inguine ferrum,

id. ib. 5, 132; cf. id. ib. 5, 34;

8, 415: stat glacies iners,

Hor. C. 2, 9, 5:

aquae,

Ov. M. 4, 732:

longā stare senectā,

Sil. 3, 94:

cornus stetit inter tempora frontis,

id. 4, 142.—

To remain, tarry, linger any where (cf. moror):

paulisper stetimus in illā ganearum tuarum nidore atque fumo,

Cic. Pis. 6, 13:

hos quos video volitare in foro, quos stare ad curiam,

id. Cat. 2, 3, 5: cur non aut stantem comprehenderint, aut fugientem consecuti sint, remaining in the city, id. Cael, 28, 67;

so (opp. fugio),

id. Tusc. 2, 23, 54:

cum gladiis in conspectu senatus,

id. Phil. 2, 4, 8:

qui domi stare non poterant,

id. Fl. 6, 13:

(meretrix) olente in fornice stans,

Hor. S. 1, 2, 30; cf. Ov. Am. 1, 10, 21; Juv. 10, 239; cf.

of minerals not attracted by the magnet: pondere enim fretae partim stant, quod genus aurum,

Lucr. 6, 1058. —

In milit. lang.

To stand in the ranks or under arms, to fight:

quisque uti steterat, jacet obtinetque ordinem,

Plaut. Am. 1, 1, 86: ut sustinere corpora plerique nequeuntes arma sua quisque stantes incumberet, Sall. ap. Serv. Verg. A. 9, 229 (H. 3, 72 Dietsch):

cum milites a mane diei jejuni sub armis stetissent defatigati, Auct. B. Afr. 42, 3: primo haud impari stetere acie,

Liv. 26, 44:

in Asia totius Asiae steterunt vires,

id. 37, 58: in acie, Auct. B. Hisp. 28 fin.:

pars acie stabat, Auct. B. Afr. 51, 6: stetit acies in armis,

Sen. Phoen. 389; cf.:

stetit ordine certo Infelix acies,

Luc. 7, 2, 16.—

Pregn., to stand firm in fight, stand one's ground, maintain the contest (opp. abjecto scuto fugere), Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.:

in acie stare ac pugnare (opp. in castra refugere),

Liv. 22, 60, 25:

Tarquiniensis, novus hostis non stetit solum, sed etiam ab suā parte Romanum pepulit,

id. 2, 6, 11:

comminus,

Caes. B. C. 1, 47:

inque gradu stetimus, certi non cedere,

Ov. M. 9, 43; cf.:

contra leonem,

Spart. Carac. 5.—

Transf., of a battle, to last, hold out, continue (a favorite expression of Livy):

ibi aliquamdiu atrox pugna stetit,

Liv. 29, 2:

diu pugna neutro inclinata stetit,

id. 27, 2:

ita anceps dicitur certamen stetisse,

id. 8, 38:

primo stetit ambiguā spe pugna,

id. 7, 7.—

Nautical t. t., to lie, to lie or ride at anchor:

ante hostium portus in salo stare,

Liv. 37, 16;

Auct. B. Afr. 62: naves regiae in sinu Maliaco,

Liv. 36, 20:

classis instructa in portu,

id. 37, 11:

classis in salo ad Leptim, Auct. B. Afr. 62, 4: litore puppes,

Verg. A. 6, 901.—

Of servants, to stand, wait, attend (very rare): neque pueri eximiā facie stabant, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 2:

sto exspectans, si quid mihi imperent,

Ter. Eun. 3, 5, 46:

ad cyathum et vinum,

Suet. Caes. 49; cf.:

ad pedes,

id. Galb. 22.—

Of buildings, cities, etc., to stand finished, be erected (mostly poet.):

intra annum nova urbs stetit,

Liv. 6, 4, 6:

jam stabant Thebae,

Ov. M. 3, 131:

moenia jam stabant,

id. F. 3, 181:

stet Capitolium Fulgens,

Hor. C. 3, 3, 42:

aedificant muros... Stabat opus,

Ov. M. 11, 205:

jam stare ratem,

Val. Fl. 1, 96.—

Of the countenance, to be unmoved, to be at rest ( poet.):

stat num quam facies,

Luc. 5, 214:

stant ora metu,

are rigid, Val. Fl. 4, 639; cf.:

cur ad patrios non stant tua lumina vultus,

Stat. Th. 10, 693.—

To stand up, stand upright, stand on end; to bristle up, stiffen, etc. ( poet. and in post-Aug. prose): papillae, Lucil. ap. Non. 391, 26:

mammae,

Plin. 28, 19, 77, § 249:

steterunt comae,

Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. M. 7, 631; cf. id. ib. 10, 425:

crines fulvi pulvere,

Stat. Th. 3, 326:

setae,

Ov. M. 8, 286:

in vertice cristae,

id. ib. 6, 672:

aristae,

id. ib. 10, 655:

stantes oculi,

prominent, Ov. F. 6, 133:

oculis rigentibus et genis stantibus,

fixed, Plin. 23, 1, 24, § 49. —In mal. part., Mart. 3, 73, 2; App. M. 2, p. 117, 39; Auct. Priap. 75, 2.—Rarely of fluids, to coagulate, stiffen:

sanguis stetit,

Sen. Oedip. 585.—

With abl., to stand out with, be thick with, full of any thing (mostly poet.): stant pulvere campi, Enn. ap. Porphyr. ad Hor. C. 1, 9, 1 (Ann. v. 592 Vahl.): cupressi Stant rectis foliis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 2, 444 (Ann. v. 268 ib.): stat sentibu' fundus, Lucil. ap. Don. Ter. And. 4, 2, 16; Titin. ap. Non. 391, 21; so,

ager sentibus,

Caecil. ib. 391, 23:

vides ut altā stet nive candidum Soracte,

Hor. C. 1, 9, 1: caelum caligine stat, Sisenn. ap. Non. 392, 8:

pulvere caelum,

Verg. A. 12, 408:

pulvereo globo astra,

Stat. Th. 7, 124:

stant lumina (Charontis) flammā,

Verg. A. 6, 300:

stant pulvere Syrtes,

Claud. Laud. Stil. 1, 257.

Trop.

In gen., to stand: mentes, rectae quae stare solebant, Enn. ap. Cic. Sen. 6, 16 (Ann. v. 208 Vahl.):

stetisse ipsum in fastigio eloquentiae,

Quint. 12, 1, 20.—

In partic.

Pregn., to stand one's ground, stand firm or unshaken; to endure, persevere, persist, abide, continue:

moribus antiquis res stat Romana virisque, Enn. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 21 (Ann. v. 492 Vahl.): disciplinam militarem, quā stetit ad hanc diem Romana res, solvisti,

Liv. 8, 7:

res publica staret,

Cic. Phil. 2, 10, 24; cf. id. Cat. 2, 10, 21:

stante urbe et curiā,

id. Planc. 29, 71:

ut eo neglecto civitas stare non possit,

id. Cael. 1, 1:

utinam res publica stetisset, quo coeperat statu,

id. Off. 2, 1, 3:

qui illam (rem publicam) cadere posse stante me non putārant,

id. Fam. 6, 6, 2:

ut stante re publicā facere solebamus,

id. Off. 2, 1, 3:

neque enim aliter stare possemus,

id. Sest. 45, 97:

per quos homines ordinesque steterim, quibusque munitus fuerim, non ignoras,

id. Fam. 13, 29, 7; cf.:

eorum auxilio, qui me stante stare non poterant,

id. ib. 7, 2, 3:

respublica stetit virtute tuā,

Liv. 4, 40:

stetit regnum puero,

id. 1, 3:

dum stetimus,

Ov. Tr. 1, 9, 17:

stamus animis,

Cic. Att. 5, 18, 2:

stas animo,

Hor. S. 2, 3, 213:

Gabinium sine provinciā stare non posse,

could not hold out, subsist, Cic. Pis. 6, 12; cf. id. Fl. 6, 14; Suet. Oth. 5:

nedum sermonum stet honos,

Hor. A. P. 69.—Hence, nearly—esse, tantā stat praedita culpā (natura), Lucr. 5, 199:

pausam stare fragori,

id. 1, 747.—

(Acc. to its use as a milit. t. t., v. supra, I. B. 3.) To maintain the contest:

cum in senatu pulcherrime staremus,

Cic. Fam. 1, 4, 1.—

Stare in aliquā re, simply aliquā re, and post-class. also alicui rei, to stand firm, persist, persevere; to rest, abide, adhere to, continue in a thing.

In aliquā re:

si in fide non stetit,

Cic. Rab. Perd. 10, 28:

sin in eo non stat,

id. Att. 2, 4, 1:

stare oportet in eo, quod sit judicatum,

id. Fin. 1, 14, 47:

in sententiā,

Liv. 4, 44.—

With abl.:

eā omnes stant sententiā,

Plaut. Curc. 2, 1, 35:

suis stare judiciis,

Cic. Tusc. 5, 28, 81:

censoris opinione,

id. Clu. 47, 132:

alicujus decreto,

Caes. B. G. 6, 13:

stare conditionibus,

Cic. Att. 7, 15, 2:

stare conventis,

id. Off. 3, 25, 95:

stare jurejurando,

Quint. 5, 6, 4:

nihil quo stat loco stabit, omnia sternet abducetque vetustas,

Sen. ad Marc. 26, 4.— Pass. impers.:

stabitur consilio,

Liv. 7, 35:

etsi priore foedere staretur,

id. 21, 19:

famā rerum standum est,

id. 7, 6.—

With dat.:

arbitri sententiae stare,

Dig. 4, 7, 23 fin.:

voluntati patris,

ib. 26, 7, 3; 36, 3, 6:

rei judicatae,

ib. 42, 1, 32:

emptioni,

ib. 19, 1, 13; ib. 4, 8, 27 (five times) et saep.—

Stat sententia, aliquid, or, impersonally, stat ( alicui), the determination stands or holds good; I ( thou, he, etc.) am determined: Pa. Vide quid agas. Ph. Stat sententia, Ter. Eun. 2, 1, 18:

Hannibal, postquam ipsi sententia stetit, pergere ire,

Liv. 21, 30:

stat sententia tradere mecum Dotalem patriam,

Ov. M. 8, 67:

modo nobis stet illud, unā vivere in studiis nostris,

Cic. Fam. 9, 2, 5:

stat pectore fixum, Aeetae sociare manus,

Val. Fl. 5, 289:

nos in Asiam convertemus: neque adhuc stabat, quo potissimum,

Cic. Att. 3, 14, 2:

mihi stat alere morbum,

Nep. Att. 21, 6:

quos ut seponi stetit,

Sil. 3, 68:

stat, casus renovare omnes,

Verg. A. 2, 750. —

In aliquā re, or simply aliquā re, to rest on, be fixed on, depend upon, etc.:

omnis in Ascanio stat cura parentis,

Verg. A. 1, 646:

regnum fraternā stare concordiā,

Liv. 45, 19:

quā (disciplinā) stetit Romana res,

id. 8, 7:

hac arte (i.e. bello) in patriā steti,

id. 5, 44, 2; Val. Fl. 3, 673; Verg. A. 2, 163:

magis famā quam vi stare res suas,

Tac. A. 6, 30:

apud quos virtute quam pecuniā res Romana melius stetit,

id. H. 2, 69 fin.:

famā bella stare,

Curt. 3, 8, 7.—

In theatr. lang., of plays and actors, to stand, i.e. to please, take, succeed:

quod si intellegeret, cum stetit olim nova (fabula), Actoris operā magis stetisse quam suā,

Ter. Phorm. prol. 9 sq.:

partim vix steti, id. Hec. prol. alt. 7: securus, cadat an recto stat fabula talo,

Hor. Ep. 2, 1, 176:

illi, scripta quibus comoedia prisca viris est, Hoc stabant, hoc sunt imitandi,

id. S. 1, 10, 17.—

Stare, ab, cum, or pro aliquo, or aliquā re, or with adv. loci, to stand by, on the side of, adhere to a person or thing, take the part of:

ut nemo contra civium perditorum dementiam a senatu et a bonorum causā steterit constantius,

Cic. Brut. 79, 273:

a se potius quam ab adversariis,

id. Inv. 1, 43, 81:

a mendacio contra verum,

id. ib. 1, 3, 4:

a contrariā ratione,

Auct. Her. 4, 2, 4:

cum di prope ipsi cum Hannibale starent,

Liv. 26, 41, 17; 5, 38:

stabat cum eo senatus majestas,

id. 8, 34, 1:

nobiscum adversus bar, baros,

Nep. Ages. 5, 4:

si pro meā patriā ista virtus staret,

Liv. 2, 12:

pro jure gentium,

id. 38, 25:

pro vobis adversus reges stetimus,

id. 45, 22, 10; 23, 8, 3 Fabri ad loc.:

pro Jubā atque Afris,

Quint. 11, 1, 80:

pro signis,

Ov. A. A. 1, 200:

quamvis duces non essent praesentes, staret tamen pro partibus invicta fortuna ultoris,

Flor. 4, 7, 10:

hic primo pro Pompei partibus, mox simulatione contra Pompeium stetit,

Vell. 2, 48, 4:

voluptas pro iisdem partibus standi,

Sen. Vit. Beat. 4, 1; cf.:

et dii quoque pro meliore stant causā,

Curt. 4, 1, 13:

hinc stas, illinc causam dicis,

Plaut. Men. 4, 2, 48:

unde stetisset, eo se victoria transferret,

Just. 5, 4, 12: non semper vostra evortet: nunc Juppiter hac stat, stands at your side, stands by you, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565.—So with in:

Graeci, qui in Darei partibus steterant,

Curt. 3, 11, 18.—

Stare per aliquem, to stand to one's account, be chargeable or owing to one; to lie at one's door, be one's fault; followed by a negative consequence or effect, expressed by quin, [p. 1763] quominus, or ne.

With quin:

quoniam per eum non stetisset, quin praestaretur, etc.,

Liv. 2, 31, 11 Weissenb.ad loc.—

With quominus (freq.):

si poterit fieri, ut ne pater per me stetisse credat, Quominus haec fierent nuptiae, volo: sed si id non poterit, Id faciam in proclivi quod est, per me stetisse, ut credat,

Ter. And. 4, 2, 16 sq.:

Caesar ubi cognovit per Afranium stare, quominus proelio dimicaretur,

Caes. B. C. 1, 41:

graviter eam rem tulerunt, quod stetisse per Trebonium, quominus oppido potirentur, videbatur,

id. ib. 2, 13; so,

nec, quominus perpetua cum eis amicitia esset, per populum Romanum stetisse,

Liv. 8, 2, 2; 9, 14, 1; 6, 33, 2; 44, 14, 12.—

With ne:

ne praestaremus per vos stetit, qui, etc.,

Liv. 45, 23, 6:

non per milites stetisse, ne vincerent,

id. 3, 61, 2:

quasi per ipsum staret, ne redderetur,

Suet. Aug. 28.—Rarely without the negation; so with ut:

per quam (ignorantiam) stetit, ut tibi obligarer,

Plin. Ep. 10, 6 (22), 2; cf. Ter. And. 4, 2, 17 supra; absol.:

id est, non per me stetit, sed per illud,

Quint. 3, 6, 78; with subj.-clause:

si per eum non stetit, parere defuncti voluntati,

Dig. 32, 1, 36.—

Of price, to stand one in, to come to, to cost (mostly post-Aug.):

Periclum vitae meae tuo stat periculo,

Plaut. Capt. 3, 5, 82:

Polybius scribit, centum talentis eam rem Achaeis stetisse,

Liv. 34, 50; cf.:

sit argumento tibi gratis stare navem,

Cic. Verr. 2, 5, 19, § 48:

haud illi stabunt Aeneia parvo Hospitia,

Verg. A. 10, 494:

quae neque magno Stet pretio,

Hor. S. 1, 2, 122:

multo sanguine ac vulneribus ea Poenis victoria stetit,

Liv. 23, 30:

haud scio an magno detrimento certamen staturum fuerit,

id. 3, 60:

utrique vindicta libertatis morte stetit,

Vell. 2, 64, 3:

heu quanto regnis nox stetit una tuis?

Ov. F. 2, 812 et saep.:

nulla pestis humano generi pluris stetit,

Sen. Ira, 1, 2, 1.

cūra, ae, f. [caveo; cf. curo init. ], care, solicitude, carefulness, thought, concern.

Trouble (physical or mental), bestowed on something; solicitude, care, attention, pains (syn.: diligentia, opera, studium, labor, etc.; opp. neglegentia, etc.; v. the foll.; very freq. in every per. and species of composition).

Lit.

In gen.

Ab. sol.: curantes magnā cum curā, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107:

magnā cum curā ego illum curari volo,

Plaut. Men. 5, 4, 7; cf. id. ib. 5, 4, 9:

in aliquā re curam ponere (just before: magnum studi um multamque operam, etc.),

Cic. Off. 1, 6, 19:

haec tam acrem curam diligentiamque desiderant,

id. de Or. 3, 48, 184;

so with diligentia,

Quint. 10, 1, 86:

si utrumque cum curā et studio fecerimus,

id. 10, 7, 29:

aliquid cum curā exsequi,

Liv. 39, 41, 6:

plus laboris et curae,

Quint. 8, prooem. § 13;

so with labor,

id. 2, 2, 10 al.:

cura et industria,

Suet. Gram. 21:

ut in rem publicam omni cogitatione curāque incumberes,

Cic. Fam. 10, 1, 2;

so with cogitatio,

id. ib. 10, 3, 3; id. de Or. 2, 44, 186; and in plur., id. Off. 2, 1, 2;

opp. neglegentia,

Quint. 11, 3, 137; 11, 3, 19:

non naturam defecisse sed curam,

id. 1, 1, 2;

so opp. natura,

id. 1, 2, 4; 2, 8, 5:

omni curā vestigare,

Curt. 4, 6, 5:

omni curā in aliquid incumbere,

Cic. Fam. 12, 24, 2:

omnem curam in siderum cognitione ponere,

id. Div. 1, 42, 93:

cura et meditatio accessit,

Tac. Or. 16; cf. id. Agr. 10 et saep.:

eo majore curā illam (rem publicam) administrari,

Sall. J. 85, 2:

curam praestare,

Suet. Tib. 18:

in re unā consumere curam (for which, in foll. verse, laborare),

Hor. S. 2, 4, 48 et saep.: esse cura alicui, to be an object of one's care:

cura pii diis sunt et qui coluere coluntur,

Ov. M. 8, 724.—

With gen., care, attention, management, administration, charge, a guardianship, concern for a person or thing, etc.:

difficilis rerum alienarum,

Cic. Off. 1, 9, 30; cf.:

rerum domesticarum,

Quint. 3, 3, 9:

maxima belli,

Cic. Att. 6, 5, 3:

agrorum,

Quint. 12, 1, 6:

corporis,

id. 1, 11, 15:

capillorum,

Suet. Dom. 18:

funeris sui,

id. Tib. 51 et saep.:

deorum,

Liv. 6, 41, 9:

civium,

id. 6, 15, 11:

nepotum,

Quint. 4, prooem. §

2: magni Caesaris,

Hor. C. 1, 12, 50; Ov. Tr. 5, 7, 37; Sen. Ep. 14, 2 et saep.—

With de and abl.:

omnis cura de re publicā,

Cic. Brut. 3, 10:

quocum mihi conjuncta cura de publicā re et privatā fuit,

id. Lael. 4, 15:

si qua de Pompejo nostro tuendo... cura te attigit,

id. Att. 9, 11, 2, A:

gratissima est mihi tua cura de illo mandato,

id. ib. 5, 4, 1.—So with de:

curam habere, agere, etc.: de vitā communi omnium curam habere,

Vitr. 1, 2, init.:

Romani tamquam de Samnitibus non de se curam agerent,

Liv. 8, 3, 8.—

With pro:

omnium non tam pro Aetolis cura erat, quam ne, etc.,

Liv. 27, 30, 5:

curam habere pro aliquo,

Veg. 2, 20:

curam pro nobis hospitis, uxor, agas,

Ov. H. 15 (16), 302.—

Curae (alicui) esse, to be an object of care or attention; to have a care for, take care of, attend to, to be anxious about, bestow pains upon, etc.:

Caesar pollicitus est, sibi eam rem curae futuram, etc.,

Caes. B. G. 1, 33:

haec sibi esse curae,

id. ib. 1, 40:

rati sese diis curae esse,

Sall. J. 75, 9:

cui salus mea fuit curae,

Cic. Fam. 1, 9, 22; 15, 2, 8; Quint. 3, 8, 45 et saep.:

ea tantae mihi curae sunt, ut, etc.,

Cic. Fam. 1, 9, 24:

pollicetur sibi magnae curae fore, ut omnia restituerentur,

id. Verr. 2, 4, 33, § 73; cf.:

si tibi curae Quantae conveniat,

Hor. Ep. 1, 3, 30:

ipsis doctoribus hoc esse curae velim, ut, etc.,

Quint. 2, 4, 5:

dumque amor est curae,

Ov. M. 2, 683:

ceterum magis vis morbi ingravescens curae erat, terroresque ac prodigia,

Liv. 4, 21, 5:

ceterum eo tempore minus ea bella... curae patribus erant, quam expectatio, etc.,

id. 35, 23, 1:

in eorum periculis non secus absentes quam praesentes amicos Attico esse curae,

Nep. Att. 12, 5.—With a subject-clause:

nonnulli, quibus non fuit curae caelestem inveterare aquam, etc.,

Col. 12, 12, 3; Quint. 7, 1, 4; 9, 3, 74:

eligere modo curae sit,

id. 10, 1, 31:

mihi erit curae explorare provinciae voluntatem,

Plin. Ep. 7, 10, 2.—With de: de mandatis quod tibi curae fuit, est mihi gratum, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 8:

sic recipiunt, Caesari... de augendā meā dignitate curae fore,

Cic. Att. 11, 6, 3; cf. id. Fam. 10, 1, 1, and II. A. fin. infra:

de ceteris senatui curae fore,

Sall. J. 26, 1.—In the same sense also,

Curae aliquid habere:

cohortatus, ut petitionem suam curae haberent,

Sall. C. 21 fin.; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 10;

Quint. prooem. § 16: habebo itaque curae, ut te meliorem reddam,

Sen. Ben. 1, 8, 2:

ut ille... quid ageret, curae sibi haberet certiorem facere Atticum,

Nep. Att. 20, 4.—

Cura est, with subject-clause, solicitude, care, anxiety to do any thing ( poet. and in post-Aug. prose):

curaque finitimos vincere major erat,

Ov. F. 1, 30:

talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi,

Verg. E. 8, 89:

cura comere capillum fuit,

Sen. Q. N. 1, 17, 7.—

In partic., t. t.

In political lang. (esp. of the post-Aug. per.), the management of state affairs, administration, charge, oversight, command, office:

magistratus et imperia, postremo omnis cura rerum publicarum minime mihi hac tempestate cupiunda videntur,

Sall. J. 3, 1; so,

legionis armandae,

Tac. H. 1, 80:

aerarii,

Suet. Aug. 36:

annonae,

id. Tib. 8:

operum publicorum, viarum, aquarum, etc. (preceded by nova officia),

id. Aug. 37 al. —

In the jurists, the management of business for a minor, guardianship, trusteeship (for the more usu. curatio), Dig. 3, 1, 1; 5, 1, 19 et saep.—

In medic., medical attendance, healing (for curatio), cure:

aquae, quae sub cutem est,

Cels. 2, 10; Vell. 2, 123; Sil. 6, 551 Drak. et saep.— Plur.:

curae aegrescentium,

Macr. S. 7, 4, 6.—Hence, poet.:

illa fuit lacrimis ultima cura meis (sc. somnus),

Prop. 1, 3, 46; cf. Cic. Fam. 5, 16, 5.—

In agriculture, care, culture, rearing:

Pelusiacae lentis,

Verg. G. 1, 228:

boum,

id. ib. 1, 3.—

Meton. (abstr. pro concr.).

Like the Gr. meletê, a written work, writing (several times in Tac.;

elsewhere rare): quorum in manus cura nostra venerit,

Tac. A. 4, 11; id. Or. 3; Ov. P. 4, 16, 39. —In plur., Tac. A. 3, 24.—

An attendant, guardian, overseer (very rare):

tertius immundae cura fidelis harae,

i. e. the swine - herd Eumæus, Ov. H. 1, 104: praetorii, Treb. Claud. 14; cf. Ov. Tr. 4, 6, 45; 2, 1.—

Anxiety, solicitude, concern, disquiet, trouble, grief, sorrow; syn.: sollicitudo, metus, etc.; cf. phrontis (very freq. in every per. and species of composition).

In gen.: si quid ego adjuro curamve levasso, quae nunc te coquit, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

animus lassus, curā confectus,

Ter. And. 2, 1, 4:

cottidianā curā angere ani mum,

id. Phorm. 1, 3, 8:

curae metusque,

Cic. Div. 2, 72, 150: cura et sollicitudo. id. Att. 15, 14, 3; Quint. 8, prooem. § 20;

11, 1, 44 et saep.: curas cordis manis,

Lucr. 3, 116:

acres cuppedinis,

id. 5, 46:

gravi saucia curā (Dido),

Verg. A. 4, 1:

atra, Hor C. 3, 1, 40: edaces,

id. ib. 2, 11, 18:

vitiosa,

id. ib. 2, 16, 22:

sine curā esse,

Cic. Att. 12, 6, 4; 15, 12, 2:

quid facerem, curā cruciabar miser,

Plaut. Merc. 2, 1, 23:

cura est, negoti quid sit aut quid nuntiet,

I am anxious, my concern is, id. ib. 1, 2, 10; cf.: amica mea quid agat, Cura est, ut valeat, id. Stich. [p. 501] 5, 2, 4:

mihi maximae curae est, non de meā quidem vitā, sed me patria sollicitat, etc.,

Cic. Fam. 10, 1, 1.—With pro:

quam pro me curam geris,

Verg. A. 12, 48.—With in:

nullā in posterum curā,

Tac. H. 3, 55.— Plur.:

cur eam rem tam studiose curas, quae tibi multas dabit curas,

Auct. Her. 4, 14, 21:

at tibi curarum milia quanta dabit!

Prop. 1, 5, 10.—

In partic., the care, pain, or anxiety of love, love ( poet.):

crescit enim assidue spectando cura puellae,

Prop. 3 (4), 21, 3; cf. Ov. R. Am. 311:

tua sub nostro pectore cura,

Prop. 1, 15, 31:

et juvenum curas et libera vina referre,

Hor. A. P. 85: hinc illaec primum Veneris dulcedinis in cor Stillavit gutta et successit frigida cura, chilling anxiety for one loved, Lucr. 4, 1060.—Hence,

Meton. (abstr. pro concr.), the loved object, the mistress:

tua cura, Lycoris,

Verg. E. 10, 22; Prop. 2 (3), 25, 1; 2 (3), 34, 9; Hor. C. 2, 8, 8; Verg. Cir. 75; cf.:

puer, mea maxima cura,

id. A. 1, 678; 10, 132:

cura deum,

id. ib. 3, 46:

raucae, tua cura, palumbes,

id. E. 1, 57 Forbig. ad loc.

ăbĭcĭo or abjĭc- (in the best MSS. abicio; cf.

ăbĭci,

Ov. P. 2, 3, 37;

ăbĭcit,

Juv. 15, 17), ĕre, jēci, jectum, 3, v. a. [ab-jacio], to cast away, to throw away, throw down.

Lit.:

in sepulcrum ejus abjecta gleba non est,

Varr. L. L. 5, § 23 Müll.:

scutum,

Cic. Tusc. 2, 23:

insigne regium de capite,

id. Sest. 27:

socer ad pedes abjectus,

id. ib. 34; so,

se ad pedes,

id. Phil. 2, 34, 86:

se e muro in mare,

id. Tusc. 1, 34; so,

corpus in mare,

id. Phil. 11, 2, 5:

impelluntur, feriuntur, abiciuntur, cadunt,

id. Tusc. 2, 15, 36:

se abjecit exanimatus,

he threw himself down as if lifeless, id. Sest. 37.— Absol.:

si te uret sarcina, abicito,

throw it down, Hor. Ep. 1, 13, 7.—Also with in and abl., when the place from which a thing is thrown is designated:

anulum in mari,

Cic. Fin. 5, 30, 92 Madv. N. cr.; so, ut se abiceret in herba, id. de Or. 1, 7, 28:

statuas in propatulo domi,

Nep. Hann. 9, 3:

cadaver in viā,

Suet. Ner. 48; cf.:

ubi cadaver abjeceris,

Tac. A. 1, 22.

Fig.

In gen., to cast off, throw away, give up, etc.:

ut primum tenebris abjectis inalbabat,

as soon as the day, having dispelled the darkness, was beginning to brighten, Enn. Ann. v. 219 Vahl.: nusquam ego vidi abjectas aedīs, nisi modo hasce, thrown away, i.e. sold too low, Plaut. Most. 3, 3, 3: psaltria aliquo abiciendast, must be got rid off ( il faut se defaire d'elle, Dacier), Ter. Ad. 4, 7, 26:

vitam,

Cic. Att. 3, 19:

salutem pro aliquo,

id. Planc. 33:

memoriam beneficiorum,

id. Phil. 8, 11:

versum,

to declaim it carelessly, id. de Or. 3, 26 (cf. with id. ib. 3, 59: ponendus est ille ambitus, non abiciendus, the period must be brought gradually to a close, not broken off abruptly).

In partic.

To throw off, cast aside care for, remembrance of, etc., to give up, abandon:

abicimus ista,

we let that go, Cic. Att. 13, 3:

fama ingenii mihi est abicienda,

I must renounce, id. ib. 9, 16: domum Sullanam desperabam jam... sed tamen non abjeci, but yet I have not abandoned it, i. e. its purchase, id. Fam. 9, 15:

abjectis nugis,

nonsense apart, Hor. Ep. 2, 2, 141 (cf. amoto ludo, id. S. 1, 1, 27).

To cast down to a lower grade, to degrade, humble, Cic. Leg. 1, 9: hic annus senatus auctoritatem abjecit, degraded or lowered the authority of the Senate, id. Att. 1, 18; so also id. Tusc. 5, 18; id. de Or. 3, 26, 104.—Hence, abjectae res, reduced circumstances (opp. florentes), Nep. Att. 8; Cic. Quint. 30; Tac. A. 4, 68.

Abicere se, to throw one's self away, degrade one's self, v. Cic. Tusc. 2, 23: ut enim fit, etc.—Hence, abjectus, a, um, P. a., downcast, disheartened, désponding; low, mean, abject, worthless, unprincipled.

Quo me miser conferam? An domum? matremne ut miseram lamentantem videam et abjectam? Gracch. ap. Cic. de Or. 3, 56, 214:

plura scribere non possum, ita sum animo perculso et abjecto,

Cic. Att. 3, 2.—

Nihil abjectum, nihil humile cogitare, Cic. Fin. 5, 20:

contemptum atque abjectum,

id. Agr. 2, 34:

verbis nec inops nec abjectus,

id. Brut. 62, 222 al. — Comp.:

animus abjectior,

Cic. Lael. 16; Liv. 9, 6.— Sup.:

animus abjectissimus,

Quint. 11, 1, 13 al. — Adv.: abjectē.

Dispiritedly, despondingly:

in dolore est providendum, ne quid abjecte, ne quid timide, ne quid ignave faciamus,

Cic. Tusc. 2, 23, 55; id. Phil. 3, 11, 28.—

Low, meanly:

quo sordidius et abjectius nati sunt,

Tac. Or. 8:

incuriose et abjecte verbum positum,

improperly, Gell. 2, 6, 1.

fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).

In gen.

Of living objects:

T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

aliquem dolis,

Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

senem,

Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

Caes. B. G. 7, 50, 2:

tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

Cic. Phil. 12, 8, 21:

num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

id. Cat. 1, 3, 7:

nisi me fallit animus,

id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

neque eum prima opinio fefellit,

Caes. B. C. 3, 67, 3:

ne spes eum fallat,

Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

in quo cum eum opinio fefellisset,

Nep. Ages. 3, 5:

nisi forte me animus fallit,

Sall. C. 20, 17:

nisi memoria me fallit,

fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

nisi me omnia fallunt,

Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

omnia me fallunt, nisi, etc.,

Sen. Ep. 95 med.:

nisi quid me fallit,

Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

si quid nunc me fallit in scribendo,

id. ib. 3, 5, 4:

dominum sterilis saepe fefellit ager,

Ov. A. A. 1, 450:

certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

Ter. And. 3, 2, 15:

tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

Sen. Brev. Vit. 11, 1:

cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

errore quodam fallimur in disputando,

Cic. Rep. 3, 35:

qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

id. N. D. 3, 31, 76:

memoriā falli,

Plin. 10, 42, 59, § 118:

jamque dies, nisi fallor, adest,

Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

ni fallor,

Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

Hor. A. P. 42.—With object-clause:

dicere non fallar, quo, etc.,

Luc. 7, 288:

quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

neque ea res falsum me habuit,

did not deceive me, id. ib. 10, 1:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 43.—

Of inanim. or abstr. objects:

promissum,

not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

fidem hosti datam fallere,

to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

non fallam opinionem tuam,

id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

imperium,

to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

cum lubrica saxa vestigium fallerent,

betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

tu faciem illius Falle dolo,

imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

sua terga nocturno lupo,

i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

casses, retia,

to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —

Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

Cic. Off. 1, 13, 41:

ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

id. Div. 1, 14, 25:

non in sortitione fallere,

id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

in ea re,

Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13, 5:

germinat et numquam fallentis termes olivae,

Hor. Epod. 16, 45:

plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

Gell. 7, 14, 5.—

Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

nec eum fefellit,

id. Off. 2, 7, 25:

vide, ne te fallat,

Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.

In partic.

To deceive in swearing, to swear falsely:

is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

expedit matris cineres opertos Fallere,

i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—

With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).

With acc.:

neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

Cic. de Or. 1, 60, 255:

tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

Liv. 5, 47, 3:

nec fefellit veniens ducem,

id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

Hor. C. 1, 10, 16:

quos fallere et effugere est triumphus,

id. ib. 4, 4, 52:

Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

nec te Pythagorae fallant arcana,

Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

Liv. 41, 2, 1 Drak.:

ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

id. 4, 11, 4:

tanta celeritate, ut visum fallant,

Plin. 9, 50, 74, § 157:

oculos littera fallit,

cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

neutros fefellit hostes appropinquare,

Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

Plaut. Ep. 2, 2, 55.—

Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

spes fallendi, resistendive, si non falleret,

of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

fallere pro aliquo,

to pass for, Gell. 7, 14:

bonus longe fallente sagitta,

Verg. A. 9, 572.—

Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

non me fefellit: sensi,

Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

num me fefellit, hosce id struere?

Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

Cic. Att. 3, 23, 4:

nec me animi fallit, etc.,

Lucr. 1, 136; 5, 97:

quem fallit?

who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

Caes. B C. 3, 94, 3.—

To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

Ov. M. 8, 652:

jam somno fallere curam,

Hor. S. 2, 7, 114:

Fallebat curas aegraque corda labor,

Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

dolores,

id. ib. 5, 7, 39:

luctum,

Val. Fl. 3, 319:

molliter austerum studio fallente laborem,

Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).

[p. 722] Adj.:

testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. Rep. 2, 15:

ementita et falsa plenaque erroris,

id. N. D. 2, 21, 55:

pro re certa spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

spe falsa atque fallaci,

id. Phil. 12, 2, 7; so,

spes,

id. Sull. 82, 91:

falsa et mendacia visa,

id. Div. 2, 62, 127; cf.:

falsa et inania visa,

id. ib.:

falsum et imitatione simulatum,

id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

argumentum,

id. Inv. 1, 48, 90:

qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

Plaut. Rud. prol. 13:

reperiuntur falsi falsimoniis,

id. Bacch. 3, 6, 12:

ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

Sall. C. 10, 5 Kritz.:

pater (opp. verus),

a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

falsi ac festinantes,

Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

nuntius,

Cic. de Or. 1, 38, 175:

rumores,

Caes. B. G. 6, 20, 2:

poena falsarum et corruptarum litterarum,

Cic. Fl. 17, 39; cf.:

falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

Liv. 40, 55, 1:

falsarum tabularum rei,

Suet. Aug. 19:

fama,

Cic. Lael. 4, 15:

appellatio,

Quint. 7, 3, 5:

sententiae,

id. 8, 5, 7:

crimina,

Hor. C. 3, 7, 14;

terrores,

id. Ep. 2, 1, 212:

opprobria,

i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

honor,

id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

Val. Fl. 8, 265:

vultu simulans Haliagmona,

Stat. Th. 7, 739:

ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

Tac. H. 2, 17:

ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

falsus utinam vates sim,

Liv. 21, 10, 10; so,

vates,

id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

nihil est hominum inepta persuasione falsius,

Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

id autem falsissimum est,

Col. 1, 6, 17.—

With gen.:

Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

Plin. 12, 18, 41, § 82.—

False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—

As subst.

falsus, i, m., a liar, deceiver:

Spurinnam ut falsum arguens,

a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—

falsum, i, n., falsehood, fraud:

ex falsis verum effici non potest,

Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

veris falsa remiscet,

Hor. A. P. 151:

vero distinguere falsum,

id. Ep. 1, 10, 29:

falsum scripseram,

Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

ex illa causa falsi,

i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

v. the whole title: acclinis falsis animus,

Hor. S. 2, 2, 6:

nec obstitit falsis Tiberius,

Tac. A. 2, 82:

simulationum falsa,

id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

telisque non in falsum jactis,

i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

jurare falsum,

Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.

falso:

eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

so opp. vero,

Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

non possum quemquam insimulare falso,

Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

falso memoriae proditum,

id. de Imp. Pomp. 14, 41:

cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

id. Rep. 2, 21; cf.:

adesse ejus equites falso nuntiabantur,

Caes. B. C. 1, 14, 1:

cum utrumque falso fingerent,

Liv. 42, 2:

falso in me conferri,

Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

Liv. 34, 32, 13; and:

falso lamentari eas Darium vivum,

Curt. 3, 12:

falso queritur de natura sua genus humanum,

Sall. J. 1:

falso plurima volgus amat,

Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

Tac. Germ. 36.—

false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

quae adversus haec falsissime disputantur,

Aug. Conf. 10, 13.

fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).

In gen.

Of living objects:

T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

aliquem dolis,

Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

senem,

Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

Caes. B. G. 7, 50, 2:

tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

Cic. Phil. 12, 8, 21:

num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

id. Cat. 1, 3, 7:

nisi me fallit animus,

id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

neque eum prima opinio fefellit,

Caes. B. C. 3, 67, 3:

ne spes eum fallat,

Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

in quo cum eum opinio fefellisset,

Nep. Ages. 3, 5:

nisi forte me animus fallit,

Sall. C. 20, 17:

nisi memoria me fallit,

fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

nisi me omnia fallunt,

Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

omnia me fallunt, nisi, etc.,

Sen. Ep. 95 med.:

nisi quid me fallit,

Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

si quid nunc me fallit in scribendo,

id. ib. 3, 5, 4:

dominum sterilis saepe fefellit ager,

Ov. A. A. 1, 450:

certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

Ter. And. 3, 2, 15:

tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

Sen. Brev. Vit. 11, 1:

cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

errore quodam fallimur in disputando,

Cic. Rep. 3, 35:

qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

id. N. D. 3, 31, 76:

memoriā falli,

Plin. 10, 42, 59, § 118:

jamque dies, nisi fallor, adest,

Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

ni fallor,

Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

Hor. A. P. 42.—With object-clause:

dicere non fallar, quo, etc.,

Luc. 7, 288:

quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

neque ea res falsum me habuit,

did not deceive me, id. ib. 10, 1:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 43.—

Of inanim. or abstr. objects:

promissum,

not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

fidem hosti datam fallere,

to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

non fallam opinionem tuam,

id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

imperium,

to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

cum lubrica saxa vestigium fallerent,

betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

tu faciem illius Falle dolo,

imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

sua terga nocturno lupo,

i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

casses, retia,

to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —

Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

Cic. Off. 1, 13, 41:

ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

id. Div. 1, 14, 25:

non in sortitione fallere,

id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

in ea re,

Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13, 5:

germinat et numquam fallentis termes olivae,

Hor. Epod. 16, 45:

plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

Gell. 7, 14, 5.—

Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

nec eum fefellit,

id. Off. 2, 7, 25:

vide, ne te fallat,

Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.

In partic.

To deceive in swearing, to swear falsely:

is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

expedit matris cineres opertos Fallere,

i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—

With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).

With acc.:

neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

Cic. de Or. 1, 60, 255:

tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

Liv. 5, 47, 3:

nec fefellit veniens ducem,

id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

Hor. C. 1, 10, 16:

quos fallere et effugere est triumphus,

id. ib. 4, 4, 52:

Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

nec te Pythagorae fallant arcana,

Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

Liv. 41, 2, 1 Drak.:

ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

id. 4, 11, 4:

tanta celeritate, ut visum fallant,

Plin. 9, 50, 74, § 157:

oculos littera fallit,

cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

neutros fefellit hostes appropinquare,

Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

Plaut. Ep. 2, 2, 55.—

Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

spes fallendi, resistendive, si non falleret,

of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

fallere pro aliquo,

to pass for, Gell. 7, 14:

bonus longe fallente sagitta,

Verg. A. 9, 572.—

Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

non me fefellit: sensi,

Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

num me fefellit, hosce id struere?

Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

Cic. Att. 3, 23, 4:

nec me animi fallit, etc.,

Lucr. 1, 136; 5, 97:

quem fallit?

who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

Caes. B C. 3, 94, 3.—

To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

Ov. M. 8, 652:

jam somno fallere curam,

Hor. S. 2, 7, 114:

Fallebat curas aegraque corda labor,

Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

dolores,

id. ib. 5, 7, 39:

luctum,

Val. Fl. 3, 319:

molliter austerum studio fallente laborem,

Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).

[p. 722] Adj.:

testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. Rep. 2, 15:

ementita et falsa plenaque erroris,

id. N. D. 2, 21, 55:

pro re certa spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

spe falsa atque fallaci,

id. Phil. 12, 2, 7; so,

spes,

id. Sull. 82, 91:

falsa et mendacia visa,

id. Div. 2, 62, 127; cf.:

falsa et inania visa,

id. ib.:

falsum et imitatione simulatum,

id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

argumentum,

id. Inv. 1, 48, 90:

qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

Plaut. Rud. prol. 13:

reperiuntur falsi falsimoniis,

id. Bacch. 3, 6, 12:

ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

Sall. C. 10, 5 Kritz.:

pater (opp. verus),

a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

falsi ac festinantes,

Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

nuntius,

Cic. de Or. 1, 38, 175:

rumores,

Caes. B. G. 6, 20, 2:

poena falsarum et corruptarum litterarum,

Cic. Fl. 17, 39; cf.:

falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

Liv. 40, 55, 1:

falsarum tabularum rei,

Suet. Aug. 19:

fama,

Cic. Lael. 4, 15:

appellatio,

Quint. 7, 3, 5:

sententiae,

id. 8, 5, 7:

crimina,

Hor. C. 3, 7, 14;

terrores,

id. Ep. 2, 1, 212:

opprobria,

i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

honor,

id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

Val. Fl. 8, 265:

vultu simulans Haliagmona,

Stat. Th. 7, 739:

ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

Tac. H. 2, 17:

ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

falsus utinam vates sim,

Liv. 21, 10, 10; so,

vates,

id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

nihil est hominum inepta persuasione falsius,

Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

id autem falsissimum est,

Col. 1, 6, 17.—

With gen.:

Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

Plin. 12, 18, 41, § 82.—

False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—

As subst.

falsus, i, m., a liar, deceiver:

Spurinnam ut falsum arguens,

a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—

falsum, i, n., falsehood, fraud:

ex falsis verum effici non potest,

Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

veris falsa remiscet,

Hor. A. P. 151:

vero distinguere falsum,

id. Ep. 1, 10, 29:

falsum scripseram,

Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

ex illa causa falsi,

i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

v. the whole title: acclinis falsis animus,

Hor. S. 2, 2, 6:

nec obstitit falsis Tiberius,

Tac. A. 2, 82:

simulationum falsa,

id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

telisque non in falsum jactis,

i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

jurare falsum,

Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.

falso:

eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

so opp. vero,

Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

non possum quemquam insimulare falso,

Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

falso memoriae proditum,

id. de Imp. Pomp. 14, 41:

cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

id. Rep. 2, 21; cf.:

adesse ejus equites falso nuntiabantur,

Caes. B. C. 1, 14, 1:

cum utrumque falso fingerent,

Liv. 42, 2:

falso in me conferri,

Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

Liv. 34, 32, 13; and:

falso lamentari eas Darium vivum,

Curt. 3, 12:

falso queritur de natura sua genus humanum,

Sall. J. 1:

falso plurima volgus amat,

Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

Tac. Germ. 36.—

false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

quae adversus haec falsissime disputantur,

Aug. Conf. 10, 13.

praes, praedis, m. [prae and vas, vadis], a surety, bondsman (in money matters; whereas vas denotes a surety in general; class.; cf.: sponsor, vindex).

Lit.:

praedia dicta, item ut praedes, a praestando: quod ea pignore data publice mancupis fidem praestent,

Varr. L. L. 5, § 40 Müll.:

praes, qui a magistratu interrogatus, in publicum ut praes siet, a quo et cum respondet, dicit praes,

id. ib. 6, § 74; cf. Paul. ex Fest. p. 223 Müll.:

manceps dicitur qui quid a populo emit conducitve: qui idem praes dicitur, quia tam debet, praestare populo quod promisit, quam is, qui pro eo praes factus, Fest. s. v. manceps, p. 151 Müll.: praedes dicuntur satisdatores locupletes pro re, de quā apud judicem lis est, ne interea, qui tenet, diffidens causae, possessionem deteriorem faciat, tecta dissipet, excidat arbores et culta deserat,

Ascon. Cic. Verr. 2, 1, 45, § 115:

praedes pecuniae publicae accipere,

id. Fam. 2, 17, 4:

praedem esse pro aliquo,

id. Att. 12, 52, 1:

praedes dare,

id. Rab. Post. 4, 8:

praedem fieri,

id. Att. 13, 3, 1:

per praedem agere,

id. ib. 9, 9, 4:

praedes tenentur,

id. Fam. 5, 20, 3: cavere populo praedibus ae praediis, an old formula, signifying to procure security to the people by bondsmen and their property, id. Verr. 2, 1, 54, § 142:

quis subit in poenam capitali judicio? vas. Quid, si lis fuerit nummaria? quis dabitur? praes,

Aus. Idyll. 12:

praedesque eo nomine praetori dabuntur,

Gai. Inst. 4, 13:

jubebat praedes adversario dare litis,

id. ib. 4, 16.—

Transf., the property of sureties:

praedes vendere,

Cic. Phil. 2, 31, 78.—

Trop.:

cum sex libris, tamquam praedibus, me ipsum obstrinxerim,

Cic. Att. 6, 1, 8.

praes, adv. [prae], at hand, now (ante-class.):

ibi tibi parata praes est,

Plaut. Pers. 2, 4, 17.

mĕtŭo, ŭi, ūtum (cf.:

nimis ante metutum,

Lucr. 5, 1140), 3, v. a. and n. [metus], to fear, be afraid of a person or thing; to hesitate, not to venture, not to wish (syn.: vereor, formido, timeo); with inf., with ne, to fear lest; with ui or ne non, to fear that not; also of inanimate things, with acc., to fear, revere, reverence one; as a v. n., to fear, be afraid, be in fear, be apprehensive, esp. as the effect of the idea of threatening evil (whereas timere usually denotes the effect of some external cause of terror); to dread, apprehend; with an indirect interrogation: non metuo quin, for non dubito quin, I doubt not but; to be anxious about any one; with dat. (class.).